Kolor purpury to tytuł, który znany jest na całym świecie. Wydana w 1982 roku książka Alice Walker sprzedała się w milionowym nakładzie, przynosząc autorce nie tylko popularność, ale również nagrodę Pulitzera i National Book Award. Kto nie zna książki, zapewne zna jej ekranizację, w reżyserii Stevena Spielberga, w której główne role zagrały Whoopi Goldberg i Oprah Winfrey.
Książki, które cieszą się taką sławą i należą do kanonu literatury, zawsze jest ciężko oceniać, ponieważ wydaje się, że wszystko co ważne i sensowne, już o nich napisano. Teraz jest jednak okazja, żeby do lektury zachęcić tych, którzy Koloru purpury jeszcze nie mieli okazji przeczytać, zwłaszcza, że niebawem w kinach ukaże się nowa ekranizacja, przed obejrzeniem której dobrze jest zapoznać się z oryginalną historią.
Główną bohaterką powieści jest Celia, która przemocy doświadcza już jako dziecko w domu rodzinnym, a następnie przez męża, za którego zostaje przymusowo wydana. Gwałcona, bita, maltretowana psychicznie i zmuszana do ciężkiej pracy Celia, ukojenie odnajduje w pisaniu listów, początkowo do Boga, a następnie do swojej siostry Nettie, która żeby nie zaznać takiego samego losu co Celia, ucieka z domu i wyjeżdża do Afryki jako misjonarka.
Właśnie w formie listów napisana jest cała powieść, za pomocą których bohaterka opowiada swoją historię. Celia jest prostą, niewykształconą osobą i oddaje to język i styl jej listów. Jest tu nagromadzenie błędów ortograficznych i gramatycznych, co sprawia, że potrzeba czasu, żeby całkowicie zanurzyć się w fabułę.
Kolor purpury w dzisiejszych czasach na pewno odbiera się inaczej, niż czterdzieści lat temu, co nie oznacza, że problemy opisane przez Alice Walker zniknęły. Powieść jest krytyką społeczeństwa, stawiającą człowieczeństwo pod znakiem zapytania, podejmującą kwestię równouprawnienia zarówno kobiet, jak i osób czarnoskórych. Celia jest kobietą, która od dziecka zamiast miłości, doznaje tylko cierpienia. Traktowana jak przedmiot, który można wyrzucić, gdy się znudzi lub stanie bezużyteczny.
W powieści ważną rolę odgrywają również dwie inne kobiety – Cuksa i Sofia. Obie przeciwstawiają się panującemu patriarchatowi i próbują żyć tak, jak im się podoba, na przekór innym. To dzięki Cuksie Celia dowie się, jak powinno wyglądać życie intymne i odkryje czym jest miłość.
Dzieło Walker można określić mianem Bildungsroman. Obserwujemy proces dojrzewania bohaterki, odkrywania jej seksualności i powiedzenia „dość” wszystkim, którzy ją krzywdzili. Celia musiała przejść przez piekło, aby móc stać się wolną kobietą. W końcu męski kolor niebieski łączy się na równych prawach z kobiecym czerwonym i wspólnie tworzą purpurę - barwę władzy, erotyki i godności, której bohaterki Walker, pomimo poniżeń i traktowania ich jak niewolnice, nigdy nie tracą.
