Wiele młodych osób i nastolatków ma problem z szukaniem pomocy. Często wiążę się to z brakiem odwagi albo poczuciem, że jest już za późno i nic nie naprawi sytuacji, w której ktoś się znalazł. Pewnie nie jesteśmy nawet świadomi, ile osób potrzebujących pomocy codziennie mijamy na ulicach i nie zauważamy ich problemów, cierpienia, zmagań z samym sobą.
Yasmin Rahman zadebiutowała powieścią młodzieżową Czego ci nie mówię, w której podzieliła się z czytelnikami własnym bagażem emocjonalnym. Dla autorki wspomnienia z nastoletnich lat wiążą się z jednym – depresją. Ratunkiem okazała się dla niej literatura young adult, choć nigdy nie pomyślałaby, że może odnaleźć w niej bohaterów, mierzących się podobnymi problemami i myślami. Postanowiła stworzyć własną historię, a jedną z bohaterek przedstawić na swoje podobieństwo – dziewczyny pochodzącej z muzułmańskiej rodziny, cierpiącej na depresję i stany lękowe.
Olivia, Cara i Mehreen to trzy zwykłe dziewczyny, które na pierwszy rzut oka niewiele ze sobą łączy. Pochodzą z tego samego miasta, ale ze zdecydowanie różnych światów. Olivia to przykład pięknej i urzekającej dziewczyny z dobrego domu. Cara jest buntowniczką o ostrym języku, która ma dość swojej nadopiekuńczej matki. Mehreen jest muzułmanką, skrycie zainteresowana tworzeniem komiksów i przebywającą w cieniu swojej rodziny. Na pozór są zupełnie różnymi nastolatkami, ale łączy je jedno – wszystkie trzy chcą popełnić samobójstwo. Żadna jednak nie chce robić tego sama, dlatego logują się na stronie MementoMori.com i zostawiają informacje o poszukiwaniu partnera do samobójstwa. Tak Olivia, Cara i Mehreen poznają się, świadome, że każde kolejne spotkanie przybliży je do śmierci.
To chyba zrządzenie losu, że w tym samym czasie, gdy zaczęłam oglądać serial 13 powodów, w moje ręce trafiło Czego ci nie mówię. Oba teksty kultury poruszają tematykę samobójstwa. W książce Yasmin Rahman poznajemy trzy odmienne historie oraz motywacje dziewcząt, widzących w odebraniu sobie życia jedyną formę pomocy, która położy kres ich cierpieniom. Każda z nich mierzy się z czymś innym, ale wszystkie są pewne, że samobójstwo to dobry wybór.
Podczas czytania wyczułam kierunek, w którym zmierza ta książka, ale nie traktuję tego jako wady. Mimo wszystko chciałam wiedzieć, co będzie dalej, i co ostatecznie spotka bohaterki. Dzięki plastycznemu stylowi autorki oraz oryginalnej formie przekazu, jaką były perspektywy Olivii i Mehreen, ciężko było oderwać się od lektury. Autorka potrafi również dobrze budować napięcie i zwalniać akcję w takich chwilach, gdy czytelnik potrzebuje chwili oddechu. Jest to bardzo dobry zwiastun dla przyszłych książek Yasmin Rahman.
Bohaterki to najmocniejszy punkt książki. To, jakie są na jej początki, a kim stają się na końcu, to dowód na to, jak silna bywa ludzka desperacja i jak ważna jest pomoc, nawet ta zaoferowana w ostatniej chwili. Życie każdej z nich było jak spacer na chwiejącym się moście, zawieszonym nad przepaścią; źle postawiony krok załamałby lichą deskę, a zbyt późno wyciągnięta dłoń nie uratowałaby od upadku. Olivia, Cara i Mehreen musiały przebyć tę drogę czasami trzymając się za ręce, a czasami w samotności. Do samego końca książki nie byłam pewna czy wszystkie dotrą na drugi koniec mostu szczęśliwie.
Sądzę, że Czego ci nie mówię to będzie książka dla osób takich, jakimi są właśnie bohaterki. Zagubione na drodze życia, cierpiące w samotności, sfrustrowane niesprawiedliwością, przerażone, obojętne, wściekłe… Można w tej powieści znaleźć cząstkę siebie albo pytania, które w chwilach słabości atakowały nas i nie dawały spokoju. Ale dzięki niej również nauczymy się szukać niepokojących objawów u innych ludzi, bliskich i obcych, wszystkich, którzy w ciszy błagają o pomoc, a głośno mówią: Wszystko w porządku.
Yasmin Rahman napisała książkę dobrą, ważną i potrzebną. Za pomocą historii swoich postaci pokazała czytelnikom z czym sama walczyła, gdy była nastolatką i czego nikt nie zauważył. Autorka znalazła część siebie w literaturze i może to zachęciło ją do szukania pomocy. Ktoś inny odnajdzie siebie w serialu, filmie, sztuce teatralnej, może nawet w Czego ci nie mówię. Zapamiętajcie ten tytuł i sięgnijcie po niego, gdy będziecie czuli w sobie potrzebę, by przeczytać historię o walce, przyjaźni, bólu i szukaniu pomocy.
