Trochę rzeczywistości i trochę wspomnień dawnych lat bohaterki. Żeby zrozumieć fabułę, naprawdę trzeba się bardzo wczuć, a do niektórych fragmentów musiałam wracać kolejny raz. W związku z tym, że przejścia między teraźniejszością a przeszłością były bardzo niewyraźne, momentami nie wiedziałam kto w danym momencie tak naprawdę jest narratorem. Nie mniej jednak mogę stwierdzić, że powieść, mimo że ciężka, to jest bardzo poruszająca i niosąca wiele przemyśleń na temat relacji matki i córki.  

Bohaterką jest Mała Foczka, która  traci mamę, więc książka to dobra pozycją dla dzieci, które kogoś straciły. To ważne aby umieć w dobry, wrażliwy sposób o tym rozmawiać. Losy małej bohaterki krzyżują się z losami Ksawerego – niesamowicie opiekuńczego niedźwiedzia polarnego. Na pozór to przyjaźń niemożliwa, ale czy na pewno? Może potrzeba bycia ważnym dla kogoś sprawi, że będą dla siebie wyjątkowym wsparciem?  

Główny bohater to komisarz kopenhaskiej policji, który jest nieugięty w swych decyzjach wobec współpracowników. Obsesyjnie walczy o rozwikłanie każdej sprawy, która zostaje mu powierzona, co czasami prowadzi go do niekoniecznie etycznych postępowań.  Prywatnie boryka się z bezsennością, którą stara się zwalczyć skrętem marihuany, alkoholem lub okazjonalnym seksem. Najlepiej wszystkim naraz.  Jest rozwiedziony i w nieudolny sposób próbuje uczestniczyć w życiu córki, z którą spotyka się raz w tygodniu i często zmuszony jest zabrać ją do pracy.  

Jedną z rzeczy, która może być uciążliwa dla korzystających jest fakt, iż przy przepisach nie znajdziemy zdjęć potraw, które przygotowujemy. Innym mankamentem jest osadzenie książki i przepisów w realiach Stanów Zjednoczonych. Nierzadko wymienione składniki nie występują w Polsce lub bardzo ciężko je kupić. Nie jest to jednak duży problem, jako że przepisów jest bardzo dużo i są tak urozmaicone, iż można je odpowiednio zmodyfikować. Ciekawym aspektem jest również sekcja ze wskazówkami dotyczącymi jedzenia poza domem – czym powinniśmy się kierować wybierając restaurację i pozycje z menu tak, by pożywienie było zgodne z naszą nową dietą.  

Oczywiście każdy inny aspekt został równie świetnie potraktowany. Bohaterowie są bardzo wiarygodni, nie ma w nich za grosz sztuczności, niezależnie od tego, czy czytamy o Aniołach, Głębianach czy innych uczestnikach wyprawy, różnych nacji. Dzięki temu również dialogi pomiędzy bohaterami są tak udane. Gdy mają bawić, można rzeczywiście parsknąć śmiechem, a gdy któraś z postaci jest mocno zirytowana, rzuca konkretnym mięsem. Ta wiarygodność w języku, jakim posługują się bohaterowie książki, wpływa również na świetnie przedstawione interakcje między nimi, choć niekiedy różnią się od siebie praktycznie wszystkim.