Trzeba przyznać, że autorka przyłożyła się do zadania, aby zapewnić wciągającą i trzymającą w napięciu lekturę. Podsuwa czytelnikowi różne tropy, rzuca podejrzenie na kolejne osoby, aby rozwiązanie nie nasunęło się zbyt szybko. W całej historii widać pewien schematyzm, obecny także w Motylku. Puzyńska nie sili się na wyszukany język czy niestandardową formę, ubierając swą powieść w raczej klasyczne ramy kryminału

David J. Hand pokrótce opisuje historię myśli człowieka związanej z zagadnieniem prawdopodobieństwa, poczynając na przesądach i proroczych snach, a kończąc na wyśmiewaniu się z metod Zygmunt Freuda, który stworzył pojęcie synchroniczności, by wyjaśnić rzekomo nieprawdopodobne koincydencje, których był świadkiem. Autor pisze też, co jest nieprawdopodobne w skali kosmicznej, jak duże jest znaczące prawdopodobieństwo i porusza wiele innych ciekawych spraw dotyczących zbiegów okoliczności.

Powiadają, że w dzisiejszych czasach spotykamy się często z dwoma zjawiskami językowymi: z przegadaniem lub minimalizmem. Niektórzy mistrzowie okrągłego słowa potrafią mówić (lub pisać) o jednym i tym samym na dziesiątki różnych sposobów przez niesamowicie długi czas. Fraszki Sztaudyngera wpisują się pozytywnie w nurt minimalistyczny. Siłą „Piórek” jest ich prostota obnażająca ludzkie postawy i działania lub w niezwykle trafny sposób opisująca otaczającą nas rzeczywistość. Krótki rymowany dwuwiersz trafia w sedno bez zbędnego owijania w bawełnę i pozwala inaczej spojrzeć na świat.

Generalnie nie powinno oceniać się książki ani po okładce, ani po cenie, ale w tym wypadku inaczej się po prostu nie da. "Starość aksolotla" można legalnie kupić za ok. 10 zł. To właściwie powinno rozwiać wszelkie wasze wątpliwości. Dukaj to jednak Dukaj, poniżej pewnego poziomu nie schodzi. A Dukaj za dychę, to już w ogóle okazja, jakich mało.

Powieść ta bowiem zawiera wiele żmudnych, przeciągających się momentów zwalniających akcję. Bohater wędruje uliczkami włoskich miasteczek, uczy się języka, ma czas na wiele przemyśleń, poznaje nowych ludzi, a tajemnica, intrygujące wątki pojawiają się tylko sporadycznie. Gdy akcja przyspiesza, książkę czyta się niczym powieść sensacyjną, w której rozwiązania fabularne mają być atrakcyjne, zaś ich wiarygodność jest mało znacząca. Autor w posłowiu sam zresztą przyznaje, że nie posiada odpowiedniej wiedzy na tematy, które poruszył w książce, co potwierdza moje przypuszczenia.