Córka weterynarza

Jest początek XX wieku, po śmierci królowej Wiktorii nastała epoka edwardiańska. Alice Rowland ma siedemnaście lat, mieszka na przedmieściach Londynu w domu przesiąkniętym smutkiem i zapachem chloroformu. Jej ojciec jest weterynarzem, jednak zamiast leczyć, woli uśmiercać. Jego gabinet jest pełen chorych, cierpiących zwierząt, które sprzedaje na wiwisekcję.

Matka Alice przypomina jedną z istot z gabinetu ojca. Ma niewielkie stopy, jakby kocie łapki, na których stąpa cicho, starając się nie wchodzić w drogę mężowi. Podobnie jak pacjenci weterynarza jest umierająca.

Alice codziennie wyprowadza psy, usługuje ojcu oraz opiekuje się chorą matką. Szuka ucieczki od rzeczywistości i świata, w którym wszyscy ulegają zezwierzęceniu. Tęskni za uczuciami jak z powieści romantycznej. Chce uwolnić się od życia, które jest ponure, ograniczające i samotne.

Kiedy w jej domu pojawia się pomocnik weterynarza, Henry Peebles, Alice zaczyna coraz śmielej myśleć o wyprowadzce. Za wszelką cenę chce wyrwać się z tego miejsca przepełnionego smutkiem i beznadzieją. Jej determinacja rośnie, gdy po śmierci żony jej ojciec sprowadza do domu Rosę Fisher, kobietę o wątpliwej reputacji.

Historia niestety lubi się powtarzać. Dziewczyna, tak jak jej nieżyjąca już matka, z niewinnych snów o raju zostaje wyrwana prosto do piekła. Odnosi też wrażenie, że w niej samej rozkwitają dziwne, okultystyczne moce…

„Córka weterynarza” to czwarta i najbardziej zaskakującą powieść Barbary Comyns. W wydanej w roku 1959 książce, pięćdziesięcioletnia wówczas autorka kreśli przenikliwy obraz upadku kondycji ludzkiej. Na kartach tej powieści gotyk spotyka się z realizmem magicznym i wyłania się z niej portret zła drzemiącego w każdym, nawet najzwyklejszym człowieku. „Córka weterynarza” to przejmująca historia o niewinności w zderzeniu z brutalnością świata.