Dobrze napisana powieść. Lekkość stylu, humor, ironia, błyskotliwość, trafnie sportretowani współcześni Polacy. W sam raz na miłe popołudnie z dobrym kryminałem.

Książka stanowi zbiór chaotycznych notatek, miejscami reprezentujących różne formy literackie, takie jak przedmowy, numerowane wykazy, fragmenty pieśni, spisy treści, tytuły. Zdecydowana większość to jednak krótkie, nie zawsze ukończone, fragmenty prozatorskie – zaczyn myśli filozofa, który nie przerywa rozmyślań nad nękającymi go problemami i wciąż usiłuje nadać swym dziełom ostateczny kształt.

Po przeczytaniu tej książki doszedłem do wniosku, że strobizm (pojęcie fotografii opartej na pracy z lampami) nie jest wcale taki trudny, jak się wydaje i że wcale nie trzeba mieć wszystkich możliwych lamp studyjnych dostępnych na rynku, aby móc zrobić wspaniale oświetlone zdjęcia. Autor przekazuje nam książkę, która powinna mieć we wstępie napisane dużym literami, że w fotografii liczy się pomysł, chęci, wyobraźnia, no i czasami trochę wytrwałości w dążenia do celu…

W Brugii zamordowany zostaje staruszek polskiego pochodzenia, przy jego zwłokach odnaleziony zostaje limeryk. Niewiele dni później, dochodzi do drugiego morderstwa, tym razem w Krakowie...

Z okładki najnowszego tomu Fistaszków zebranych, spogląda na nas strapiony Charlie Brown, jeden z głównych bohaterów pasków. Chłopcu brakuje pewności siebie, jest nieśmiały (zwłaszcza wtedy, gdy próbuje zaczepić rudą dziewczynkę), nerwowy i nieustannie prześladuje go pech.  Stara się być dobrym kapitanem podwórkowej drużyny baseballowej (choć nie wychodzi mu żadne zagranie) i bardzo lubi puszczać latawce (choć te ciągle lądują na drzewie). Ach, ten poczciwy Charlie Brown!