Dzięki genialnie poprowadzonej akcji, gdy wydawałoby się, że wiadomo  już na sto procent kto zabił, Tucker gra nam na nosie rzucając światło w innym kierunku. A rozwiązanie zagadki i tak okazuje się być jeszcze inne. Cudowne!

W tak zbudowaną fabułę Joe Hill umiejętnie wprowadza najróżniejsze motywy i nawiązania, czasami to tylko nazwa potwora, czasami odwołanie do niemego filmu, a bywa, że wspomnienie – znanego wielbicielom literackiego horroru spod znaku Stephena Kinga – miasteczka Derry. Joe Hill nie boi się wpleść w powieściowy świat odniesień do prywatnego życia i nie mam tutaj na myśli tylko twórczości ojca. Te elementy wychodzą mu sprawnie.

To nie jest powieść o wojnie, polskiej traumie i nienawiści do Niemiec. Polityki tu niewiele, autor nie zamierza nas zamęczać tematyką rozliczeniową, ani mu w głowie też pastwić się nad wadami narodu polskiego. Wymowa „Sońki” ma charakter uniwersalny. Dzieło Karpowicza to jak mocny strzał w twarz, lektura tych dwustu stron odbierze wam wszelką nadzieję i ochotę do wstawania z łóżka.

Książeczka minimalisty to tekst, który wszystkie części składowe mojego jestestwa jednogłośnie odrzucają. Zarówno serce, jak i rozum buntują się przed minimalizmem w wersji Leo Babauta. Choć należę do osób ze skłonnością do pedantyzmu i nie wstydzę się swojego upodobania do porządku czy wzorowej organizacji, to metody podane przez autora przywodzą mi na myśl nazistowskie procedury dążące do wyplenienia każdego niepożądanego elementu rzeczywistości, a w moim odczuciu także przejawów indywidualizmu.

Odnoszę wrażenie, że Katarzyna Lewandowska umiejętnie przedstawia w swoich wierszykach piękno poezji. Celnie i zabawnie odkrywa jej czar przed najmłodszymi czytelnikami. Język, którym operuje jest zrozumiały, co wiąże się ze specyfiką literatury dla dzieci, zaś kreowane przez nią obrazy i opowieści ukazują bogatą wyobraźnię autorki, jej niezwykły humor oraz wrażliwość.