Ostatnia książka Sawińskiej to zbiór wywiadów z Polakami, którzy ulokowali uczucia w Koreańczykach. Z rozmów wyłania się obraz trudności związanych z przystosowaniem się do obcych obyczajów i norm postępowania. Okazuje się, że Korea Południowa jest państwem, w którym obowiązują surowe reguły życia społecznego, że w relacjach międzyludzkich ważna jest hierarchia wynikająca z wieku, a w związkach obie płcie przyjmują określone role.

Mimo iż sam „Kapłan Diabła” nie jest lekturą ciężką, równocześnie nie jest też lekturą z której każdy jest w stanie skorzystać jednakowo. Zdecydowanie jest to zbiór tekstów dla osób o otwartym umyśle, szukających innych sposobów myślenia niż ich własny oraz dla tych którzy nie przyjmują bezkrytycznie wszystkiego co przeczytają.

Tu kryje się największa ściema akcji promocyjnej. Zanim czytelnik wraz z główną bohaterką trafią do tego tajnego Klubu Julietty, muszą przebrnąć przez jej liczne wahania nastrojów, lukrową miłość do apatycznego chłopaka, sztampowe fantazje na temat wykładowcy, znajomość z dziewczyną występującą w amatorskich filmach porno, znajomość z kolesiem, który takie strony prowadzi, pub dla zboczeńców, tajemnicze zaginięcie, służbowe relacje chłopak-szef, słabość głównej bohaterki, wewnętrzne rozterki, cnotliwe przemyślenia oraz separację. Wszystkie te bzdury to przynajmniej trzy czwarte objętości książki.

Pisząc tę książkę, autorka czerpała z własnego doświadczenia- w czasie drugiego małżeństwa była macochą dla trzech dziewczynek. Emocje związane z rolą zarówno macochy jak i byłej macochy, przepełniają całą powieść. Momentami stają się przeszkodą, potopem rzewnych słów, bez których można było się obejść. Niemniej, "Wracajmy do domu" jest ciekawą lekturą, taką, do jakiej przyzwyczaił nas już dorobek literacki Lisy Scottoline. 

Zderzenie z tym co zastała na miejscu, przeraziło ją. Z pewnością nie była już w Dorchester, ale to właśnie Dorchester przygotowało ją na to miejsce. Przekonana, że będzie ratować zdesperowanych ludzi, zaskoczona odkryła, że to miejscowi uratowali ją, przyjęli, jakby to było jej miejsce. Afgańczycy nauczyli ją radzić sobie z nieszczęściem. Poznała prawdziwą przyjaciółkę oraz miłość swego życia.