Warto prześledzić uważnie rozmaite sformułowania myśli Nietzschego, uwikłane w przenikające się konteksty. Widać wtedy wyraźnie jego żywy namysł, to drążenie w głąb problemu w celu dotarcia do najgłębszego podłoża myśli. Nietzsche wciąż rozwijał i uszczegóławiał wątki z lat poprzednich, a nieustająca refleksja filozoficzna przenosiła krytykę na nowe płaszczyzny, wzbogacając jego przemyślenia.

Niepokojąca jest również duża ilość łacińskich wtrętów, powstałych pewnie po romansie Sapkowskiego z husytami i ich średniowiecznymi przygodami. O ile w powieści rozgrywającej się w wiekach średnich użycie łaciny było uzasadnione, to pojawienie się terminów z prawa rzymskiego lub łacińskich nazw zajazdów skutecznie burzy nastrój, który był wszakże mocną stroną wiedźmińskiej sagi. W tej kwestii Sapkowski kontynuuje swoje postmodernistyczne eksperymenty z dwóch ostatnich części cyklu o wiedźminie, w których pojawiają się motywy arturiańskie

Ci z was, którzy czytali „Koralinę” i czerpali z tego przyjemność, właściwie mogą darować sobie dalsze przeglądanie tej recenzji i już teraz udać się do księgarni - „Ocean na końcu drogi” to dokładnie te same klimaty. Gaiman po raz kolejny stworzył baśń, której prostota i jednoczesne poważne podejście do opowiadanej historii, czynią z dzieła Brytyjczyka pozycję godną polecenia zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Ci pierwsi z lękiem będą śledzić ucieczkę młodego bohatera przed demonicznym stworem, zwanym Ursulą Monckton, starszych czytelników zaś porwie melancholijny klimat powieści, powrót do czasów młodości, gdy potwory spod łóżka zdawały się największym z możliwych problemów, jakich może doświadczyć człowiek.

Oprócz wątku głównego, autor mocno zaznacza uczucia targające policjantem, ukazując jakie piętno na człowieku odciska noszenie munduru. Jasno pisze: z jednej strony policja to sieć intryg, ludzi walczących o stołki, pseudowładzę, statystyki od których zależą kariery, śmieszne pieniądze, z drugiej zaś strony to prawdziwi policjanci pomagający sobie nawzajem, którym wykonywana służba daje satysfakcję i poczucie, że robią coś ważnego.

Naturalna kolej rzeczy nakazuje w pierwszej kolejności przeczytać literacki pierwowzór, a dopiero potem sięgnąć po ekranizację kinową, czy też, jak w przypadku „Imperium”, telewizyjną. Kultura lubi jednak drwić z tej zasady i do masowej świadomości dopuszczać najpierw filmy i seriale, książki spycha na boczny tor.