Czytelnik już w kilku pierwszych rozdziałach zostaje wręcz zasypany szczegółami świata prezentowanego przez autora. Prezentowanego, ponieważ nie sposób pozbyć się wrażenia, że Stuart Hill postawił na przeniesienie sprawdzonych już pomysłów. Wampiry, piraci czy imperium Polipontu (wzorowane Cesarstwem Rzymskim) opisywane naraz odrzucają od lektury. Do tego znajomość z wilkołakami czytelnik zaczyna od jednego z najbardziej naiwnych zbiegów okoliczności jakie można by wymyślić.  

W efekcie podobnie trudno jest mi sobie wyobrazić, że bohaterowie tej historii mogliby istnieć naprawdę. Po prostu im nie wierzę. A przecież nie ma nic gorszego dla tego typu literatury niż brak wiarygodności i autentyzmu. Niestety.  

Książka wypełniona jest mnóstwem liczb i wzorów, których zagęszczenie na niektórych stronach może u osób wrażliwych doprowadzić do ataku padaczki. Co prawda sami autorzy już na wstępie zaznaczają, że czytelnicy, którym matematyka „sprawia kłopoty”, powinni opuszczać fragmenty z równaniami i szczególnie się nimi nie przejmować. Trudno jednak czytać porządnie książkę, omijając trzydzieści lub czterdzieści procent jej zawartości.

Ostatnia książka Sawińskiej to zbiór wywiadów z Polakami, którzy ulokowali uczucia w Koreańczykach. Z rozmów wyłania się obraz trudności związanych z przystosowaniem się do obcych obyczajów i norm postępowania. Okazuje się, że Korea Południowa jest państwem, w którym obowiązują surowe reguły życia społecznego, że w relacjach międzyludzkich ważna jest hierarchia wynikająca z wieku, a w związkach obie płcie przyjmują określone role.

Mimo iż sam „Kapłan Diabła” nie jest lekturą ciężką, równocześnie nie jest też lekturą z której każdy jest w stanie skorzystać jednakowo. Zdecydowanie jest to zbiór tekstów dla osób o otwartym umyśle, szukających innych sposobów myślenia niż ich własny oraz dla tych którzy nie przyjmują bezkrytycznie wszystkiego co przeczytają.