Przede wszystkim o „Karbali” trzeba wiedzieć, że okazała się być zbudowana wokół kariery podpułkownika Grzegorza Kaliciaka, który jako kapitan ze swoim oddziałem, bułgarskimi komandosami i irackimi policjantami bronił kompleksu City Hall. Wokół jego służby w wojsku osnuta została opowieść o polskiej armii i jej żołnierzach od końca XX wieku do 2015 roku, o konfliktach, w jakich przyszło im uczestniczyć (Irak i Afganistan) oraz o losach pamięci o obronie „ratusza”. Autorzy, opierając się w znacznej mierze na wspomnieniach, nie pokazali tylko bohaterstwa polskich „misjonarzy”. Pojawiły się typowo ludzkie reakcje w obliczu niebezpieczeństwa (psychiczne i somatyczne). Nie wiem, jakim językiem naprawdę posługiwała się większość żołnierzy, ale po lekturze doszedłem do wniosku, iż do Franza Mauera im daleko, podobnie jak do aniołków

Najbardziej znana powieść McMurtryego to przede wszystkim niezapomniane postaci: Aurora Greenway i jej córka  Emma. Postać Aurory wypełniająca niemal całą przestrzeń, absorbująca całkowicie czytelnika, jest jedną z najsilniej zapadających w pamięć bohaterów literackich. Wdowa, egocentryczka, wrażliwa, niezależna i silna. Kobieta, do której mężczyźni lgną bez opamiętania, a inne kobiety w duchu pragną być takie jak ona. Jej życie to kombinacja dramatu, romansu i tragedii.
Aurora idealnie odnajduje się w każdym z tych stanów, dając niezapomniane czytelnicze doznania.

Waugh odkrywa współistniejące, małe światy w Gazie, odwiedza rozmaite społeczności; rolników, Beduinów, mieszkańców zatłoczonych obozów uchodźców. To momentami obrazy skrajne, z jednej strony nowo powstające kawiarnie i enklawy bogactwa, z drugiej zaś skrajna nędza, ciągłe przerwy w dostawie prądu.
Ukazuje siłę ludzi zmęczonych życiem w nieustającej niepewności i niepokoju, jednocześnie jednak wykazujących się niezwykłą energią w dążeniu do tego, by nadać swojemu życiu treść. Ludzi, którzy nie pragną niczego więcej ponad to, by pozwolono im żyć.

Powieść pisana z perspektywy Jasmine ukazuje jej życie na przestrzeni roku. Każdy rozdział rozpoczyna inna pora roku, z którą życie głównej bohaterki harmonijnie współgra. Jest to zabieg ciekawy, jednak odbierający nam przyjemność zgadywania w jaką stronę potoczą się jej losy. Monolog jaki Jasmine prowadzi ze sobą jest momentami męczący i nudny, a sama bohaterka irytująca.

„Gdzie ci mężczyźni” to naprawdę dziwna pozycja. Przez pierwsze 100 stron miałem wrażenie obcowania raczej z seksistowską agitką, niż książką popularnonaukową. Później autorzy zaczęli łagodzić ton, by wreszcie przyznać, że mężczyźni też nie mają lekko a obecne czasy po prostu na wielu polach im nie sprzyjają. Nie zmienia to faktu, że formułowane przez nich zarzuty są bardzo często nieuczciwe i oparte o absurdalne uproszczenia