Postać Ybla zbudowana jest tak, jak przystało na bohatera dobrego kryminału. Niebanalny umysł skrzący się inteligentną ironią i sarkazmem, przenikliwość oraz najważniejsze, cecha charakteru, która wpędza go w kłopoty i wyróżnia wśród innych i dzięki  której  jednocześnie zapisuje się w pamięci czytelnika.

Yi Mun-yol, za pomocą krótkiej historii, wspomnień głównego bohatera ze stosunkowo krótkiego okresu, ukazuje, jak powstają struktury władzy i podporządkowania oraz  zniewolenia wybranej grupy społecznej poprzez zręczną manipulację. Główny bohater, jedyny siewca buntu, staje się też przykładem, w jaki sposób działa człowiek w obliczu największych moralnych testów, konfrontując swój system wartości, ale i ucząc się działania w skrajnych sytuacjach.

Johaness ma siedemnaście lat i cierpi na autyzm. Myśli inaczej niż większość ludzi, a sposób jego wnioskowania zdecydowania odbiega od tego, co wielu uznaje za normalne. Specyficzne rozumowanie chłopaka powoduje, iż nie może on w żaden sposób dostosować się do obowiązujących w małej społeczności reguł. Desperackie próby dopasowania Johanessa do innych, wspierane przez jego rodziców, Monę i Lenarta, nieuchronnie zmierzają do sprowokowania katastrofy, która odmieni życie całej trójki powieściowych bohaterów.

Nieprzekraczalna granica jest więc dość przeciętną lekturą dla nastolatków, której głównym celem jest wywołanie określonych emocji poprzez dosyć oklepane rozwiązania fabularne. Nie oznacza to jednak, że przez pryzmat jednej książki należy oceniać w ten sposób wszystkie pozycje z New Adult. Nieprzekraczalna granica to bowiem druga część debiutu pisarki, w której, co można zauważyć, zapoznając się z Hopeless, dopiero się rozkręca. Można więc przeczytać tę książkę jako ciekawostkę, aby poznać zjawisko, jakim jest New Adult i sięgnąć po inne pozycje tej kategorii.

Narracja celowo prowadzona jest w sposób chaotyczny, preparator bardzo często wpada w długie, oderwane od głównego wątku dygresje, sama opowieść zresztą pozbawiona jest mocnych, dynamicznych fragmentów. Ciężko jednak winić autora o to, co od początku było w pełni świadomym zabiegiem. Tego, co Klimko-Dobrzaniecki miał do przekazania inaczej przedstawić po prostu się nie dało.