"Mali mężczyźni" to trzecia książka serii, którą zapoczątkowały "Małe Kobietki". Akcja rozgrywa się w domu w Plumfield, gdzie Jo wraz z mężem prowadzą szkołę. Zatem zmienia się klimat książek, wcześniejsze części są skupione wokół ogniska domowego, obecne są w nich niezliczone pokłady ciepła. "Mali mężczyźni" nie korzystają już z tej konwencji. Mam wrażenie, że to już nie jest książka dla dzieci i młodzieży. Myślę, że autorka poszła tropem, że skoro Jo dorasta, to jej czytelnik również. Ma to sens, dlatego nie razi mnie odejście od takich prostych przygód, a skupienie się na wychowaniu i jego metodach

Ta osobista powieść to pewnego rodzaju reportaż o Świadkach Jehowy, który dla laików będzie naprawdę rzetelnie zebraną i przekazaną wiedzą o tej organizacji. Ja posiadałam wcześniej pewne pojęcie, jak wygląda ich rzeczywistość, ale sporo się dowiedziałam z tej książki i kilka razy zaskoczyłam, oczywiście negatywnie. Myślę, że większość ludzi kojarzy Świadków Jehowy z pukania do drzwi i stania ze stojakiem z literaturą, namawiania do przejścia do ich wyznania i podobnym zachowaniem. Nie wiedziałam natomiast, jak restrykcyjną i obdzierającą z intymności są oni grupą, w szczególności dla kobiet, niezależnie od wieku.

  Szczególną przyjemność daje obserwowanie błyskotliwych dialogów i słownej szermierki między postaciami, to bez wątpienia jeden z największych atutów prozy Quinn. Autorka nie ogranicza się przy tym tylko do głównych bohaterów, także postacie drugoplanowe żyją, intrygują i ubarwiają fabułę.

Dla osób interesujących się kryminologią to bardzo pożyteczna lektura. Opisuje realne zbrodnie i bez upiększania pokazuje jak wygląda droga od znalezienia zwłok do ukarania sprawcy. W szczery, rzeczowy sposób, Sapanet omawia dziesiątki problemów, z którymi zetknął się w trakcie swojej kariery. Doktor dzieli się z czytelnikami swoją zawodową codziennością. Nie unika także tego, co najmniej przyjemne w tym zawodzie. To autentyczny, pozbawiony ozdobników zapis pracy lekarza sądowego wraz z jego obciążeniem. Podoba mi się konkretność autora, umiejętność przemawiania językiem zrozumiałym dla osób spoza branży i humor, który stanowi doskonały równoważnik dla kalibru poruszanej problematyki. Jeśli jesteście ciekawi jak przebiega praca przy stole sekcyjnym, z jakimi problemami mierzą się lekarze i jak radzą sobie z trudami pracy, to będzie to dobry wybór lektury.

Na wypróbowanie przepisów zaproponowanych przez autorkę, nie potrzeba ani wiele czasu ani wybitnego doświadczenia kulinarnego. Już brzmi to jak przepis na sukces, prawda? Wśród propozycji znajdziemy wszystko to, co można przygotować przy pomocy patelni, jak sugeruje sam tytuł, choć autorka dorzuca kilka swoich osobistych hitów, już nie z patelni.