Kolejne ofiary dają detektywom obraz, jak bardzo zdeprawowany i brutalny jest sprawca. Będąc jednocześnie niezwykle uważnym w zacieraniu śladów, staje się dla śledczych trudnym obiektem do złapania. Detektywi są bezradni w swoich działaniach, tymczasem ofiarą "Rzeźnika z Kitsap" pada kolejna kobieta.

Trudno oddzielać tu prawdę od fikcji, bo i granica między nimi jest czymś umownym, iluzorycznym. Joanna Bator igra z czytelnikiem, podrzucając mu różne tropy i plącząc ścieżki. Z jednej strony uchyla rąbka tajemnicy i dzieli się swoją intymnością, z drugiej nie pozwala jej w żaden sposób naruszyć. Jak sama pisze –   „ta podróż odbywa się w wielu rzeczywistościach naraz, z prądem czasu i pod prąd[1]”, a „jednym z bohaterów Wyspy Łzy jest czas[2]”.

Mnie w prozie Bolesława Prusa – tak w niektórych nowelach jak i w powieściach – pociągało umiejętne połączenie lekkości w przeprowadzaniu mnie przez fabułę zabarwione ironiczną swobodą z budowaniem portretów psychologicznych. W „Lalce” dostaję wszystko to, czego chcę. Dla mnie to czysta przyjemność. Zabawa naprawdę godna dorosłych czytelników. W dodatku inteligentnie ubrana w formę powieści.

Świetne są sceny ukazujące, jak starannie budowana przez lata kariera rozsypuje się niczym domek z kart. Prócz oczywistego ładunku emocjonalnego, autor nie próbuje wmówić czytelnikowi, iż tak naprawdę nic się nie stało, a choroba pozwoliła mu zrozumieć, co w życiu liczy się najbardziej. Nie, inaczej: przez większą część książki rysownik właśnie postępuje w ten typowy sposób, oszukując nas i samego siebie, że na pracy świat się nie kończy, są rzeczy ważniejsze, jednak wszyscy zdajemy sobie sprawę, iż jest to robienie dobrej miny do złej gry.

 Bajki słynnego uczonego to przy okazji prawdziwy popis bogatej wyobraźni, humoru, a także umiejętności pisania o ważkich sprawach w sposób przystępny i jednocześnie porywający. Zresztą nawet gdyby pominąć przemycane do powieści rozważania filozoficzne, to niemal każda z bajek Kołakowskiego nadal broni się jako świetnie opowiedziana historia.