Joanna Olczak-Ronikier, gromadząca latami pamiątkowe listy, zdjęcia i relacje, sprokurowała jedną z najlepszych książek ubiegłego roku. Jej opowieść to pełen emocji obraz z jednej strony odzyskanego, radosnego dzieciństwa w wyjątkowym otoczeniu, niezapomnianych smaków, kolorów, atrakcji. Niestety, druga strona medalu to budzący refleksję obraz przedwojennej inteligencji, która stara znaleźć swoje miejsce w świecie, który najpierw runął w gruzach, by powstać z nich jako erzac minionych czasów. 

Ostatnio czujemy, że ludzka solidarność została poddana próbie. Lęk przed uchodźcami i lęk uchodźców mieszają się i sprawiają, że opowieści, które powstały po to “aby się nie bać” są dziś jak najbardziej potrzebne. Jednak jak za pomocą słów odpędzić demony? Czy da się zatrzymać upiorną trwogę, która wstrząsnęła tyloma sercami?

Nie mogę podjęć się oceny, na ile historycznie adekwatna i poprawne są wydarzenia przedstawione w książce, a na ile jest to fikcja literacka, gdyż daleko mi do specjalisty w dziedzinie tajemnic II wojny światowej. Mając jednak na uwadze, że po „Klątwę bursztynowej komnaty” mogą zechcieć sięgnąć pasjonaci tego tematu, uważam za swój recenzencki obowiązek podkreślenie faktu,  iż źródła, z których korzystał Autor przy pisaniu powieści, to zarówno pozycje z literatury poświęconej wojskowości,  jak informacje prasowe czy doniesienia medialne. Autor sam wyraźnie też podkreśla, że główną inspiracją do napisania książki była dla niego lektura „Bursztynowej Komnaty” Sławomira Orłowskiego.  

Gdzie jest w tym wszystkim wolność, w poszukiwaniu której nasz bohater uciekł z pierwszego więzienia, zwanego Domem? Okazuje się, że te dwa światy za bardzo się od siebie nie różnią, dochodzi między nimi do symbiozy apodyktycznych przywódców, a ich istnienie warunkuje się nawzajem. Na Wyspie wszystko wygląda inaczej niż w Domu, jednak nawet gdy zasady, mechanizmy, rozkazy brzmią tu wręcz odwrotnie, to cele mają te same, kary są wciąż po to by dać pokaz siły i przestraszyć innych.

Debiut literacki Agnieszki Tomczyszyn broni się nieprzewidywalnością, lekkością i połączeniem wątków kryminału z powieścią obyczajowo-mistyczną. Z jednej strony jest to książka dla dorosłych czytelników, z drugiej posiada cechy literatury młodzieżowej. Całość czyta się niesamowicie szybko, akcja rozwija się ze strony na stronę i nie sposób odłożyć książkę choć na chwilę, ponieważ żądza przeczytania zakończenia jest silniejsza od każdej innej potrzeby.