Co do drugiej części, czyli opowiadań Evy Lesbijska miłość, to nie ma powodu, by przyglądać się im w kontekście literatury pięknej. Choć z pewnością są one piękne, napisane z ogromną czułością i delikatnością. Przy dziełach Platona, Boccacia i innych, aż trudno uwierzyć, że mogły wzbudzać jakiekolwiek zgorszenie. Opowiadania Evy są piękną kartą w historii zmian, jakie zachodziły w obyczajowości XX w.

Bohaterki zaczynają walkę z przeciwnościami losu, a wszystko po to, żeby być szczęśliwymi, żeby ich najbliżsi również byli szczęśliwy. Nie czekają dłużej na lepszą okazję, ponieważ lepsza może nie nadjeść. Świetnie pokazuje to historia Edi, przy której wylałam morze łez. Gargaś i Adamowicz stworzyły książkę-przyjaciółkę, która zostanie ze mną na zawsze i w chwilach trudnych będzie mnie wspierać, tak jak wspierają się trzy przyjaciółki.

Za jasne pomieszczenie, metka w bluzce która uwiera, za duży tłok na placu zabaw, za głośno i to wystarczy, żeby rozpocząć aferę. Jeśli do tego dojdzie przebodźcowany rodzic to już katastrofa murowana. Dobrze, że są jeszcze świadomi rodzice. I właśnie książka Za dużo! ma im uświadomić, kiedy dziecko już nie wytrzymuje napięcia i w jaki sposób mu pomóc. Takimi właśnie radami raczy nas autorka na samym końcu.

Przeczytałam Złote blizny i czuję, że historia miała zdecydowanie większy potencjał. Sklejanie kubków na terapii, dwoje ludzi, których zaczyna łączyć coś więcej to super materiał na rewelacyjną opowieść, ale nie obyło się bez błędów korektorskich. Jednak mnie najbardziej raziły niedomówienia w fabule i odrealnione wydarzenia. Kurcze, zawsze takie historie zdarzają się ludziom bogatym, bo kto mógłby pozwolić sobie na takie rzeczy. Abigail niby normalna dziewczyna, ale znów ja chyba nie mogłabym pozwolić sobie na opuszczenie pracy i wyjazd tak po prostu. Skąd środki na życie? Jednak wątek licencji pilota, pilotowania samolotu po alkoholu i depresja tym spowodowana to już za dużo.  

Cała powieść napisana jest w sposób, który zachęca czytelnika już od jej pierwszych stron. Operowanie żartem i ironią idealnie współgrające z tematyką, kreacja postaci, momentami groteskowych, mających tak wyraziste głosy, że aż trudno nie słyszeć ich we własnej głowie, wartko prowadzona fabuła, od której nie lada się oderwać oraz sam język, którym pisze Ewers, intrygujący i prześmiewczy zarazem.