Mimo że nie jestem zwolenniczką ogólnego skracania dystansu między nadawcą a adresatem (no halo, przecież nie jesteśmy na ty!), w tym wypadku rozumiem zastosowanie takiego rozwiązania. Bezpośrednie zwroty do odbiorcy mogą sprawiać wrażenie budowania relacji między narratorem a czytelnikiem. Eliminują one również uczucie hierarchizacji (na zasadzie nauczyciel – uczeń), a co za tym idzie, zapewniają poczucie równości.

Kościół nie tolerował nieślubnych dzieci, a niezamężna kobieta w ciąży musiała jak najszybciej zniknąć z życia publicznego. Tak ogromna opresja wywołana była m.in. rozpowszechnianiem mitu o „czystości” i „dziewictwie”. Wykorzystywano postacie takie jak Maryja czy męczennica Agnieszka, aby wpajać społeczeństwu przekonanie, że dziewictwo, to najważniejsza cnota kobiety. Chrześcijański etos głosił „że wszelkie pożądanie seksualne jest z natury złe, a każde dziecko z niego zrodzone jest ciałem grzesznym” (s. 169), i mimo że, dyskurs ten zakorzenił się w IV wieku, był tak samo aktualny, niebezpieczny i krzywdzący jak współcześnie. Demonizował kobiety i dzieci, usprawiedliwiając ty samym mężczyzn. Już samo idealizowanie męczeństwa Agnieszki (Agnieszki, która była dzieckiem!) jest obrzydliwą romantyzacją poświęcenia, przy czym ignorowane są czyny mężczyzn, którzy dopuszczają się gwałtów i morderstwa.

Bardzo mocny początek wprawił mnie w lekki stupor — mężczyzna, kochanek, morderca — po miłosnym akcie z zimną krwią i pełną premedytacją podcina gardło swej ciężarnej kochance. Ofiarą jest policjantka, którą łączył przelotny romans z kolegą z pracy, Piotrem Krzyskim i to właśnie na niego pada podejrzenie. O tym, czy rzeczywiście jest winny, zadecyduje wynik śledztwa prowadzonego przez jego przyjaciela i współpracownika, Łukasza Majskiego.

Listy te nie tylko odkrywają przed czytelnikiem wrażliwą stronę Kafki, Kafki zakochanego, Kafki, dla którego otaczający go świat jest niezrozumiały, pozwalają one bowiem dostrzec skłonność pisarza do żartów i ironii. Humor Franza przejawia się również w powieściach, w formie slapsticku czy groteski, ale też w prywatnych konwersacjach i dziennikach, gdzie często plasuje się we wtrąceniach, może z nadzieją, że przemknie niepostrzeżenie?

To chyba najlepsza, jak do tej pory, część Maple Hills Hannah Grace, a zarazem kompletnie inna od pozostałych dwóch wcześniejszych. W Icebreaker mieliśmy – pisząc wprost – hokejowego pornosa. W Wildfire słodko-gorzką historię pary pochodzącą z trudnych domów. A w Daydream mamy ciepłą, otulającą powieść o sztuce, przyjaźni, miłości, przesiąkniętą zapachem książek i ciasteczek.