Autor pisze niezwykle nastrojowo, żongluje suspensem i emocjami. Przedstawia tę historię z punktu widzenia róznych postaci, co nadaje jej głębi. I ta doskonała zabawa, którą zapewnia czytelnikom – do samego końca nie znamy rozwiązania. Nikt nie potrafi tak jak Håkan Nesser portretować ludzi. Ilekroć czytam jego książki, towarzyszy mi myśl, że on ludzi bardzo kocha, mimo tego, że tak często ukazuje ich najmroczniejszą stronę. Jest perfekcjonistą. Jeżeli ktoś pisze inteligentne kryminały z przesłaniem, to jest to właśnie Nesser.

James kreśli portret dwóch zupełnie skrajnych grup. Z jednej strony mamy do czynienia z konserwatywną, francuską arystokracją, której ród sięga setki lat wstecz, z dumą wraca do wznioślejszych czasów i pragnie kultywować zakorzenione tradycje. Z drugiej jednak strony, zza oceanu, nadpływa do nas Amerykanin o poglądach sięgających przeciwległego bieguna. Amerykanin, który stanie twarzą w twarz z utartymi normami, aby walczyć o rękę ukochanej. Dobór nazwiska głównego bohatera nie jest więc przypadkowy. Symbolizować może nadejście nowych, odmiennych, liberalistycznych poglądów.

Zakończenie też rozczarowuje. Ciała subtelne to niestety jedna z tych książek, w których punkt kulminacyjny, do którego dążymy przez ponad czterysta stron, jest króciutki i pozostawia niedosyt. To znaczy, przez dość długi tekst budowane jest pewne napięcie i oczekiwanie tylko po to, by wszystko stało się jasne na przestrzeni zaledwie kilku stron. Siłą rzeczy więc ono również nie jest wiarygodne.

Przejdźmy jednak do konkretów. Gra zawiera pięć plansz z eksperymentami, do tego kafelki zasilania, eliksirów czy z pomocnikiem w formie kota-asystenta. Są także karty awaryjne, żetony mocy, żetony złota i karty awaryjne z funkcją wycofania danego zastosowanego w eksperymencie składnika. Gra polega na przeprowadzeniu pięciu eksperymentów, a każdy wylosowany kafelek decyduje o kolejnym ruchu gracza, jest także opcja zawieszenia eksperymentu i wycofania się z danej rozgrywki, bądź pozostawienia swojego eksperymentu na takim etapie, na jakim udało się go uzyskać w trakcie grania. Brzmi prosto, prawda? 

Mogę pokusić się o stwierdzenie, że jestem dumna z głównej bohaterki. Oczywiście już w pierwszej części była niebywale zdeterminowana i zaradna. W drugiej natomiast widać pewną zmianę w postrzeganiu siebie oraz własnej wartości. Zmianę na plus. Tak samo jak Złota Maska, jest to powieść z roku 1935, dlatego wybitnie cieszy mnie przedstawienie bohaterki jako kobiety silnej, która poza aspektem rodowodu (który jest oczywiście absurdalny), na każdym stopniu udowadnia przewagę nad swoim mężem, mężczyzną, który nawet nie zasługuje na to miano. Nie krytykuję kreacji tej postaci, wręcz przeciwnie! Napisanie tak irytującego bohatera zdecydowanie nie należy do rzeczy prostych.