Pascal jest trochę takim alter ego Jezusa, a jego życiowe perypetie przypominają przypowieści z Nowego Testamentu, osadzone są jednak we współczesnym świecie, na karaibskiej wyspie. Ponadto historia Pascala jest opowieścią mówioną; wyczuwa się w niej pewne gawędziarstwo, które może wynikać z faktu, że pisarka, tracąc powoli wzrok, dyktowała książkę mężowi i przyjaciółce. Być może był to celowy zabieg, mający na celu przybliżenie opowieści do stylu biblijnego.

Bardzo podoba mi się kreacja postaci dziecięcych, ale doskonale wszyscy wiemy, że w tym autorka osiągnęła mistrzostwo. Co prawda twierdzę, że do tej pory jest to mimo wszystko najsłabiej prezentująca się część, ale tylko ze względu na zmniejszoną obecność Anne. Oj trudno się będzie z nią rozstać! Niemniej jednak, zauroczeni historią rudowłosej dziewczynki będą czerpać z tego tomu taką samą przyjemność, jak z poprzednich. Ja czerpałam.

Tola to dziewczyna, która z młodej trzpiotki wyrasta na kobietę radzącą sobie ze wszystkimi problemami. Okazuje się, że nie ma większej siły od kobiecego uporu. To chyba najważniejsza dla mnie nauka płynąca z Nieoswojonych ptaków. Dziś to zapewne nikogo by nie zdziwiło, ale pamiętajmy, że w czasach Toli odejście męża było straszne dla młodej małżonki. Rodziewiczówna porusza także problem depresji, która w jej czasach była zamiatana niejako pod dywan. Jedyną radą było wzięcie się w garść. Dziś nie jest to do pomyślenia.

Dom drzwi jest klasyczną, wielowątkową powieścią, z malowniczymi opisami azjatyckiej roślinności i lokalnego jedzenia, które pobudzają naszą wyobraźnię i przenoszą nas w tamtą część świata. Niestety jest to dość brutalny świat, w którym panują kolonializm, rasizm, homofobia, a kobiety całkowicie zależne są od mężczyzn. I trochę szkoda, że Dom drzwi jest historią opowiadaną przez „białego” człowieka, któremu usługują Malajowie. Niesmak pozostawia postać chińskiego rewolucjonisty — Sun Wena, który z jednej strony walczy o republikę, w której wszyscy będą równi i wolni, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, a z drugiej zdradza swoją żonę i otacza się wianuszkiem kochanek.

Wraz z rozwojem fabuły Dołęga-Mostowicz wprowadza do swojej historii coraz więcej bohaterów, z których każdy kolejny jest postacią barwniejszą od poprzedniej. Z jednej strony mamy nocne życie międzywojennej Warszawy. Autor przedstawił ją w świetny sposób, pełen uciech, zabaw i bez hamulców. Z drugiej strony w ten świetny klimat wpisują się postacie, równie barwne, jak otoczenie w jakim przyszło im egzystować.