Cechuje bowiem Żarskiego umiejętność dotykania tego, co istotne, pełen uwagi dobór słów i precyzja, z jaką prowadzi narrację. Powieść, która posiada początek, rozwinięcie i koniec i każdy z tych etapów dopracowany jest w najdrobniejszym szczególe. Wywołująca zaciekawienie zagadka, która rozwija się w satysfakcjonującym tempie i zakończenie, które jest niezwykle udane. Widocznym jest to, że autor włożył dużo zaangażowania, by podarować czytelnikom książkę misternie dopracowaną. Mocno osadzoną w naszych rodzimych klimatach. Smutną, chwilami rozpaczliwie dołującą, a jednocześnie tak bardzo życiową. Bardzo dobry warsztat pisarski i nade wszystko talent, któremu Żarskiemu odmówić nie można. Doskonale wie, jakich chwytów używać, by jego opowieść była fascynująca i poruszała odbiorców. 

Autor w jednej historii połączył szokującą zbrodnię, ciekawe śledztwo, lokalny folklor, rozbudowaną warstwę obyczajową, nadając całości niesamowitego pulsującego niepokojem klimatu. Osobiście uwielbiam wszelkie nawiązania do naszych słowiańskich bóstw, podań i legend, dlatego, gdy i w tym tomie pojawiły się takowe, z radości zacierałam ręce. W pierwszej części pt. Polana prym wiedzie Borowy — duch ścigający myśliwych i pilnujący porządku w lesie, tutaj jest to żądna krwi Strzyga. Kreacja psychologiczna postaci jest bez zarzutu, a Sambor należy do czołówki moich literackich 'kraszy'.

Okładka opatrzona znakiem 18+ i pierwsze strony powieści wyraźnie mówią nam o tym, że Baron to książka dla określonego typu czytelnika. Dla kogoś, kto nie jest szczególnie wrażliwy na opisy tortur i różnych sposobów uśmiercania ludzi. Krzysztof Jóźwik napisał książkę z pogranicza koszmarnego snu. W Baronie krew leje się często i gęsto, a wymyślne opisy tortur zjeżyć mogą włos na głowie nawet u czytelnika, który odporny jest na tego typu zabiegi. Warto o tym wiedzieć zanim sięgnie się po tę lekturę, ponieważ dla wielu odbiorców będzie ona po prostu niesmaczna. Jóźwik przekracza granice, które już jakiś czas temu zostały w literackim kryminale mocno przesunięte

Nie powinno podlegać wątpliwości, że rodzice mają tutaj jeden cel – szczęście i spokój własnych pociech. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, by dzieci nie straciły poczucia własnej wartości. Tutaj z pomocą przychodzi nam książka Moje dwa domy, obrazująca cały proces opieki naprzemiennej. Choć z pozoru wydaje się to dość łatwym rozwiązaniem, to będziemy mieli możliwość spojrzeć na to z perspektywy dziecka – początki bywają ciężkie, ale nie jest wykluczone że przyzwyczajenie do nowej rzeczywistości może nieść za sobą ukojenie.

Można się ubawić przy tym tekście do łez, ale jeszcze więcej można się nauczyć. Bibi Dumin Tak to mistrzyni przemycania wiedzy w dowcipnych treściach. Dodatkowo magiczne ilustracje Annemarie van Haeringen sprawiają, że jest to niezastąpiona pozycja w biblioteczce młodych odkrywców przyrody. Zamiana ról i oddanie narracji samym zwierzętom jest zaskakujące, co sprawia, że ciężko się od tej książki oderwać.