O ile bardzo podoba mi się cała koncepcja książek z cyklu Genialni Odkrywcy i uważam, że Max Czornyj pisze dla młodzieży świetnie, o tyle jego ostatnia książka była naprawdę genialna! Podoba mi się każdy tom, jednak to historia o Amundsenie była dla mnie najlepsza i najwspanialsza. Mimo że nie lubię zimna i nie czuję tego klimatu, to autor tak mnie przeprowadził przez tę historię, że nie mogłam się od niej oderwać i chciałam więcej i więcej. Do tego stopnia, że po lekturze ksiażki czytałam w Internecie wszelkie artykuły o Norwegu. Ta historia po prostu pokazuje człowieka z krwi i kości, który do wszystkie chce dojść sam i nie poddaje się przy pierwszej porażce.

Kajdany to mocna, brutalna powieść, która charakteryzuje się specyficznym klimatem. Mimo że pozornie może się wydawać, iż jest to po prostu kolejna średnio porywająca opowieść o polowaniu na seryjnego mordercę, to zapewniam, że absolutnie tak nie jest. Ciekawy pomysł na fabułę, interesujące spojrzenie na zagadnienia psychologii zabójcy, wielowymiarowe postaci, struktura budowania napiętej, pełnej grozy atmosfery – to tylko niektóre cechy, które wyróżniają tę książkę. Kowaliński posiada dar opowiadania, który bardzo doceniam. Prowadzi nas przez tę historię na swój sposób. Wie jak dozować napięcie, jak grać na emocjach odbiorcy. Świetnie skompilowana opowieść. Mroczna, ale również pełna wdzięku, a to za sprawą języka jakim posługuje się autor. Wybija się ponad średnią i myślę, że to jest taki właśnie kryminał, jaki można stawiać za wzór.

Mam wrażenie, że ksiażkę Cała nadzieja w szkole mogą ją przeczytać osoby, które nie są związane na co dzień z tą instytucją. Wtedy faktycznie można zastanowić się nad tym, gdzie zmierza polski system edukacji i czy rzeczywiście wszędzie jest dobrze, a tylko u nas źle. I jeszcze chciałabym zaznaczyć, że dzieciaki z roku na rok są inne i może stąd wciąż dostosowywane podstawy programowe czy programy nauczania, sposoby prowadzenia lekcji.

Książka Joanny Jax dla dzieci  i młodzieży była dla mnie zaskoczeniem. Znam pisarstwo autorki bardzo dobrze i kojarzę je właśnie z historią. Jax jest dla mnie mistrzynią tworzenia świetnej fabuły w czasach, o których rzadko się pisuje. Tym większym zaskoczeniem była dla mnie powieść młodzieżowa. Jednak myślę, że autorka poradziła sobie z tym zadaniem świetnie. Bohaterowie są wyraziści i przypominają osoby, które bardzo często można spotkać w szkole czy na podwórku. Mówią współczesnym językiem i nie wyobrażają sobie życia bez telefonów. W pewnym momencie poznają rówieśników o zupełnie innych wartościach, planach i celach.

Drugą część Psich Sucharków zdecydowanie można polecić osobom szukającym informacji na temat swoich pupili i ich otoczenia. Kompletowanie apteczki przed wyjazdem, sprawdzenie czy nowo zakupiony kwiatek nie jest trujący i nie zaszkodzi naszej pociesze, a może chwila śmieszków z bardziej żartobliwymi hasłami – każdy znajdzie coś dla siebie. Jak dla mnie razem z pierwszą częścią obowiązkowa pozycja na półce osób posiadających psy.