Powieść czyta się dobrze, bowiem styl i język pisarki jest prosty, lekki i przyjemny. Sama akcja płynie powoli, nie wywołując większych emocji. Całość sprowadza się do oczekiwania na jakiś zaskakujący plot twist. Oczekiwanie to umila dość przyjemna w odbiorze fabuła, która jednak przypomina bardziej powieść obyczajową z dreszczykiem niż thriller. Końcówka najbardziej dynamiczna, lecz dla wielbicieli mrożących w żyłach historii to zdecydowanie za mało.

Autor stworzył rasowy kryminał, dodając do niego elementy sensacyjne, obyczajowe, a nawet psychologiczne. Sporym atutem jest niezwykła intryga kryminalna oraz zaskakujące zwroty akcji. Umiejętnie dawkowane nowe, niespodziewane dla sprawy fakty, wywołują szok i niedowierzanie, utrzymując naszą uwagę w stanie ciągłej gotowości. Niezwykle spójna fabuła, w której nie brak pobocznych wątków związanych z życiem głównych bohaterów, jest bardzo zajmująca i angażująca. Uczestniczymy w kolejnych etapach śledztwa, a pozornie prosta sprawa rozrasta się, przybierając zupełnie nieoczekiwany kierunek.

W Małych pająkach jest wiele nawiązań do Normalnych ludzi Sally Rooney. Temat dorastania, awansu klasowego, nierówności społecznych i bardzo skomplikowana relacja młodych ludzi. I można by wymienić tu jeszcze więcej wątków fabularnych z powieści Rooney, które stały się dla Barysa inspiracją. Dlatego Małe pająki można polecić przede wszystkim osobom, które nie znają twórczości irlandzkiej pisarki, inaczej powieść Barysa czyta się niestety jak polską podróbkę Sally Rooney.

Narratorka podpisuje akt sprzedaży domu, w którym spędziła dwadzieścia lat. Dwadzieścia lat bez męża Claude’a, który kilka dni przed przeprowadzką zginął w wypadku motocyklowym. I to właśnie w momencie, w którym decyduje się sprzedać dom, powracają wspomnienia, natłok myśli i próba zrozumienia. Zrozumienia, co się stało i dlaczego. Czy można było zmienić jedną rzecz, żeby nie doszło do wypadku? Brigitte Giraud rekonstruuje siatkę pojedynczych wydarzeń, maniakalnie próbuje odkryć wszystko, co mogło zmienić przeznaczenie, sprawić, że Claude nie wsiadłby na motocykl.

Znaki zodiaku są reklamowane jako książka doskonała na lato. I coś w tym jest. Mamy tu piękną scenerię, malowniczą toskańską willę z basenem i palące słońce, na które wystawiają się bohaterowie – pokolenie trzydziestoparolatków, niby już dorosłe, a jednak gdzieś tam po drodze zatrzymane w beztroskiej młodości. Pełni są wątpliwości, zmagają się z kryzysem tożsamościowym, a pocieszenia szukają w astrologii, bo kto, jak nie karty, prawdę o życiu im powie?