O ile bardzo spodobał mi się pomysł na książkę i osadzenie jej oczywiście w mojej ukochanej Weronie, to realizacja już pozostawia wiele do życzenia. Przede wszystkim odpychały mnie od niej trzy rzeczy. Po pierwsze postacie Romea i Julii, które były okropnie strywializowane, wręcz miałam wrażenie, że kipiały głupotą. Zupełnie nie tak wyobrażałam sobie dorosłość tych bohaterów. Po drugie sama Rosaline, która przedstawiona jako bardzo inteligentna, czasem dokonywała głupich i niezrozumiałych wyborów. Kilka razy podczas czytania miałach ochotę na nią krzyknąć i nią potrząsnąć. Po trzecie język. Kochani, jeśli wybieramy za czas akcji daną epokę, to stylizujemy nie tylko postacie, ale również język. Bardzo przeszkadzały mi nowoczesne wtrącenia językowe, ponieważ nie mogłam wczuć się w klimat miejsca i epoki.

Rzym, 1943 rok. Wieczne Miasto, mimo że przetrwało wiele stuleci będąc pomnikiem majestatu i ludzkiej potęgi, przeżywa jeden z najtrudniejszych momentów swojego istnienia. Trwająca od kilku miesięcy niemiecka okupacja staje się koszmarem dla jego mieszkańców. Kontrolę nad miastem przejmuje słynący z okrucieństwa szef Gestapo Paul Hauptmann. Rzymianie cierpią niewyobrażalny głód i nędzę. Każdy kolejny dzień przynosi nowe prześladowania. Wyjątkowo sroga zima zdaje się drwić z uciśnionych. Jednakże nawet w najczarniejszym mroku tli się światełko nadziei. Istnieje Chór. Grupa blisko związanych ze sobą osób, na czele której stoi pewien niezwykle odważny ksiądz. To oni są światłem dla tych, których szanse na przeżycie wojny są znikome.

Dr Beth Mosley to ceniona psycholożka kliniczna z dużym doświadczeniem. Dla mnie jednak ważniejszym jest fakt, że jest również mamą i sama zmagała się z trudami wychowania. W swojej książce "Jak wychować szczęśliwe i odporne psychicznie dziecko” pragnie przekazać rodzicom wskazówki i narzędzia potrzebne do radzenia sobie z różnymi emocjami naszych pociech od lęków, poprzez zły nastrój czy trudne zachowanie. Co więcej, pragnie zwrócić uwagę na problemy, które przechodzi dziecko na poszczególnych etapach rozwoju i pokazuje, jak je rozpoznać i na nie reagować.

  Drugim, na który zawsze zwracam uwagę, jest język. Bardzo obrazowy, literacki i piękny, bez zbędnych udziwnień i zdecydowanie niezbyt modny. Jednak to także stanowi ogromny walor. Piękny język, jako obudowa, stanowi początek do piękna treści. Jak zawsze w bardzo osobistych rozważaniach, tak i tutaj nie brakuje zapadających w pamięć słów czy fraz. Zdecydowanie jest to siła i moc "Nici Ariadny”, która prowadzi nas przez tajniki ludzkiego życia, które dla każdego z czytelników okażą się bardzo bliskie.

Autor stawia sobie za zadanie zmianę kulturowego podejścia do snu oraz spowodowanie, że przestaniemy go zaniedbywać. W tym idealistycznym marzeniu mają pomóc naukowe dane, będące wynikiem coraz to obszerniejszych badań nad tym tematem. Poznamy odpowiedzi nie tylko na pytania typu: w jaki sposób sny na nas wpływają, czy ile prawdy jest w powiedzeniu „czas leczy rany”. Dowiemy się, w jak różny sposób nasz organizm reaguje, gdy podróżujemy na wschód, a jak na zachód, jacy są niewyspani pracownicy, jak się ma niedobór snu do niedoboru jedzenia. Nie mogło oczywiście zabraknąć analizy skutków zdrowotnych ciemnej strony współczesnego światła, jak poetycko autor określił wpływ otaczających nas urządzeń. Przeczytamy też o wpływie leków na sen i wpływie snu na rozwój chorób.