Podczas lektury towarzyszyły mi również skrajne emocje, raz musiałam zmierzyć się z konserwatywnym, seksistowskim Antonim Nieczajem, który nie był zresztą jedyną postacią o podważalnych poglądach i zachowaniach, z drugiej jednak strony czekała na mnie Magda, której kibicowałam w spełnianiu własnych marzeń. Moja rada – warto zapamiętać nazwiska postaci drugo, a nawet trzecioplanowych! Jest to konieczne do zapoznania się z drugą częścią losów głównej bohaterki!

Paradoksalne i dość śmieszne jest to, że do wyłapania potencjalnie zarażonych wykorzystywana jest NKWD. Jednostka, która znajdowanie i „znikanie” ludzi miała opanowane do perfekcji. Struktura, która była synonimem terroru i zagrożenia nagle zaczęła działać po to, by to potencjalne zagrożenie zniwelować. Ludmiła Ulicka świetnie opisuje metody działania NKWD w kontekście usiłowania znalezienia osób, które mogły być potencjalnymi nosicielami

Proza Ocampo ma to do siebie, że wytrąca nas z rzeczywistości i przenosi w dziwne, ale jakże niesamowite światy. A te światy utkane są z naszych fobii i lęków, czai się w nich szaleństwo, któremu pozwólmy na chwilkę wkraść się do naszych umysłów.

Oczyma jednej z zamordowanych obserwujemy codzienne życie Carsona — męża i ojca dwóch słodkich dziewczynek, które nie domyślają się, że żyją z potworem. Jego prawdziwą naturę wyczuwa tylko kot, który wie, że musi dzielić teren z drugim drapieżnikiem. Napięcie staje się niemalże nieznośne, gdy w pełni zaangażowani emocjonalnie kibicujemy dziewczynom w ich zmaganiach, by sprawiedliwości stało się zadość.

Nie jest to zwykłe opowiadanie umoralniające, jest to tekst skłaniający do rozmyślań poprzez wprawnie zadawane pytania i omawianie przykładów z samego życia. Czytelnik zmuszony jest do zastanowienia się nad sobą oraz nad tym, czy świat nie byłby lepszy, gdyby każdy był akceptowany, takim jaki jest. Dzieci poznają prawidłowe nazewnictwo, co pozwoli uniknąć pejoratywnych pojęć i trochę oswoi je z odmiennym postrzeganiem ludzkiego ciała.