„Babel” przenosi czytelnika do XIX-wiecznej Anglii, gdzie magia opiera się na języku i tłumaczeniach. Głównym bohaterem jest Robin Swift, sierota sprowadzona z Kantonu, który trafia do prestiżowego Instytutu Translatoryki w Oksfordzie. Tam odkrywa, że srebrna magia języków nie jest jedynie narzędziem nauki i postępu, ale także orężem imperium, które posługuje się nią do utrzymania swojej władzy i kolonialnej dominacji. W miarę jak Robin zanurza się coraz głębiej w arkana tłumaczenia i poznaje mechanizmy rządzące światem, staje przed pytaniem o lojalność, sprawiedliwość i cenę oporu.

Andishman w subtelny sposób pokazuje, że decyzje, które podejmujemy, nigdy nie są wolne od konsekwencji, a często wymagają ofiary większej, niż jesteśmy gotowi ponieść. To właśnie ten moralny ciężar sprawia, że „Listy Floryjskie” zostają z nami na długo po odłożeniu książki. Dodatkowo styl autora jest lekki, a zarazem poetycki, dzięki czemu prosta forma listu nabiera niezwykłej głębi i szczerości. Nie brak jest jednak elementów, które mogą stanowić wyzwanie. Dla mnie osobiście początek powieści był trudny, ciężko było mi się „wkręcić” w książkę. Epistolograficzna forma narracji wymaga cierpliwości i otwartości od samego początku. Natomiast niektóre wątki wydają się być celowo niedokończone, co może wzbudzać niedosyt. Z drugiej strony to właśnie te wszystkie powyższe elementy sprawiają, że całosć wydaje się być bardziej prawdziwa, a bohaterowie
mniej schematyczni.

Feeney rozpoczyna mocnym uderzeniem i pilnie dba o to, by napięcie nawet przez chwilę nie spadało. W miarę wkraczania w tę historię poczuć się możemy jak uczestnicy gry plenerowej. Niby otrzymujemy wskazówki, niby znamy cel, a jednak to, co dzieje się po drodze nieustannie nas zaskakuje. Autorka napisała powieść, która na pierwszy rzut oka wydawać może się dość prosta w swojej konstrukcji. Poznajemy małżeństwo, które wygląda na idealną parę. Mężczyznę, który realizuje się zawodowo u boku kochającej żony. Sielankę, którą przerywa wypadek. I żałobę, która staje się traumą. Im bardziej jednak przenikamy w tę opowieść, tym bardziej dociera do nas to, jak perfekcyjnie jesteśmy oszukiwani. Za fasadą pięknej historii miłosnej kryje się straszna historia. Sposób prowadzenia akcji przez Feeney jest doskonały. „Piękna brzydota” posiada wszystkie cechy bardzo dobrego thrillera.

Klimat powieści jest duszny i niepokojący, a przygniatające sekrety i kłamstwa, którymi spętani są bohaterowie, prowokują do odkryć. Autorka balansuje na granicy gatunków - to niemal thriller erotyczny, w którym seks, namiętność i pożądanie odgrywają kluczową rolę. Lauren czuje nieodparte przyciąganie do mężczyzny, który może być dla niej śmiertelnym zagrożeniem.

Brzmi nieźle, ale wyszło fatalnie. Przede wszystkim dlatego, że Eliza Clark chce złapać zdecydowanie za dużo srok za ogon. Trudno określić, czy jej Skrucha miała być fikcyjną opowieścią stylizowaną na true crime, krytyką rosnącej popularności tego gatunku, opowieścią o małym miasteczku, opowieścią o tym, jak fascynacja true crime może prowadzić do zbrodni? I tak dalej. Clark porusza tak wiele wątków w swojej książce, że całość staje się nużąca i nieciekawa. Za dużo jest tam wszystkiego.