Która para głównych bohaterów podoba mi się bardziej? Większy pociąg czuję mimo wszystko do Teagan i Parkera, nie tylko ze względu na ich charaktery, ale nie byli aż tak wyidealizowani. Teagan ma cięty język, buntowniczą naturę, ale też wrażliwe wnętrze. Parker natomiast sporo dźwiga na swoich barkach, udając przed wszystkimi, że nic mu nie doskwiera. Jest pełen zaangażowania w rozwój swojego kanału, podobnie jak dziewczyna w kwestii dostania się na wymarzone studia.

Wątek kryminalny oraz fantastyczny dobrze jednak ze sobą współgrają, nie przeważając jeden nad drugim. Jeśli chodzi o odkrycie tożsamości mordercy, miałam kilka typów, choć ostatecznie nie domyśliłam się, kogo autorka wybrała na zbrodniarza. Czy było to zaskakujące zakończenie? Niekoniecznie. Wątek fantastyczny był w porządku, ale brakowało mi szerszej pespektywy na świat i historię Seleńczyków oraz Kwatery.

Uwielbiam każdą kobiecą kreację stworzoną przez pisarkę, ponieważ są one dopracowane w każdym calu. Wszystkie powieści zawierają bowiem pewne schematyczne osobowości. Mamy do czynienia z kobietami uwielbiającymi bale i rozmawiającymi jedynie o mężczyznach, z drugiej strony zawsze mamy do czynienia także z bohaterką mocną stąpającą po ziemi, która to ostatecznie zdobywa miłość najlepszej partii.

To niesamowite, że tak niewielki objętościowo tekst można interpretować na tak wiele różnych sposób, bo przecież mój tekst nie wyczerpuje wszystkiego. Źródła to lektura, do której się wraca, odnajdując na każdym razem wątki, które przegapiło się wcześniej.

Autorski duet Läckberg i Fexeus genialnie wplatają prywatne życie i myśli bohaterów tak, że wcale nie sprawa kryminalna jest tu najważniejsza. Kreują bohaterów w taki sposób, że najpierw pozwalają się obdarzyć zaufaniem i można ich polubić, a potem są wręcz irytujący we własnych wyborach. Lubię książki w których bohaterowie są wyraziści, a tu na pewno tak jest.