Pisanie jest wyciąganiem tego, co istnieje, z cienia tego, co wiemy. Właśnie o to chodzi w pisaniu.
To zdanie wyjęte z "Mojej walki" w pełni oddaje klimat całej powieści.
Dzieło Karla Ove Knausgarda to powieść autobiograficzna, wszystko o czym w niej pisze, wydarzyło się naprawdę. Po opublikowaniu pierwszego tomu (całość składa się z sześciu!) w środowisku czytelniczym zawrzało. Książka wywołała takie zainteresowanie i skandal, że wiele norweskich firm wywieszało oficjalne tablice zakazujące rozmawiania na temat tej powieści w pracy. Prawa do jej zakupiło dziewiętnaście krajów, a krytyka światowa uznała ją za arcydzieło.
Wszystko zaczęło się w Malmö, nocą 27 lutego 2008 roku, gdy trzydziestodziewięcioletni Karl Ove Knausgård rozpoczął analizę swojego życia.
Pisze o walce, jaką toczy równocześnie na dwóch frontach- z przeszłością, z czasem dorastania, formowania marzeń i planów na resztę życia jak i z codziennością- z byciem pisarzem, ojcem i mężem. A wszystkie te przemyślenia są stałym nawiązaniem do jego ojca, do tego, jak ich wspólne relacje wpływały na życiowe decyzje, myśli, jednym słowem- na całe życie.
Bogata umiejętność obserwacji i celność spostrzeżeń Knausgarda sprawiają, że zwykłe wydarzenia dnia codziennego są wciągającą lekturą. Można podziwiać go za odwagę i szczerość (część rodziny zerwała z nim kontakt po opublikowaniu książki), za to jak zrelacjonował swoje życie.
Jak sam pisze: rozumienie świata to ustawianie się w określonej odległości od niego. Wiedza to dystans
/MC/
