Dziewiątego września życie rodziny Jamiego zmieniło się diametralnie. Podczas radosnego pobytu w parku, od bomby muzułmańskiej grupy, zginęła Rose, siostra chłopca. Bomby rozmieszczone w piętnastu koszach na śmieci, zabiły łącznie 62 osoby. Rose była najmłodszą z ofiar. Tragedia ta zapoczątkowała długi i bolesny rozpad rodziny. Matka odeszła z mężczyzną poznanym na zajęciach grupy wparcia, ojciec, niepotrafiący poradzić sobie z alkoholem, przeprowadza się z Jas, siostrą bliźniaczką Rose, oraz Jamiem pod Londyn.
Od tego momentu dzieci zostają pozostawione same sobie, każde z osobna musi radzić sobie z tym, jak teraz wygląda ich życie. Nikt nie pyta chłopca czy tęskni za Rose, której przecież prawie w ogóle nie pamięta, za to wszyscy dziwią się dlaczego nie opłakuje jej tak, jak reszta rodziny.
Aklimatyzacja w nowym miejscu dla dziesięcioletniego chłopca nie jest wcale łatwą sprawą, szczególnie, iż wciąż wierzy w powrót matki do rodziny. W nowej szkole nie jest akceptowany.
Życie oczywiście po raz kolejny pokazuje jakie jest przewrotne. Najlepszą i jedyną przyjaciółką w nowej szkole, stanie się muzułmanka Sunyi, jedyna stojąca po jego stronie w trakcie klasowych konfliktów.
Próby powrotu do normalności komentowane przez Jamiego są wzruszającą i bardzo dociekliwą reakcją na tę niełatwą rzeczywistość. Chłopiec wciąż żyjący nadzieją na powrót mamy, siostra bliźniaczka starająca się załatać powstałą po śmierci siostry pustkę, ojciec nie potrafiący pożegnać się z tragicznie zmarłą córką. Powieść ukazuje uczucia oraz życie w rodzinie pogrążonej w żałobie z perspektywy dziesięcioletniego chłopca. Niezwykle cenna perspektywa.
To lektura zarówno wzruszająca jak i rozweselająca, wyciska łzy ukazując emocje związane ze stratą bliskiej osoby.
Oby tylko to wznowienie jednego z najgłośniejszych debiutów angielskich nie zginęło wśród tendencyjnych romansideł oblegających listy bestsellerów.
