"Kiedy byłam małą dziewczynką, zwykle nie zakładałam mojej Barbie majtek. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak prawdziwa dama. Gustowne plastikowe szpilki, dopasowana garsonka. Ale pod garsonką była całkiem naga. Jestem agentem firmy poręczycielskiej, inaczej mówiąc agentem do spraw windykacji poręczeń, mówiąc jeszcze inaczej: łowcą nagród. Doprowadzam zbiegów żywych lub martwych. No przynajmniej się staram. A być łowcą nagród to trochę tak jak być Barbie z gołym tyłkiem. Wszystko sprowadza się do tego, że masz swoją tajemnicę. Na pierwszy rzut oka sama brawura i odwaga, podczas gdy w rzeczywistości działasz bez gatek"

Może to zasługa specyficznego klimatu, który przez większą część roku skazuje mieszkańców Północy na trwanie w mroźnych i mrocznych warunkach, a może długości dnia, w kraju gdzie słońce za kołem podbiegunowym nigdy nie wschodzi przez część zimy, a w samym Sztokholmie w ostatnich miesiącach roku ogrzewa mieszkańców tylko przez 6 godzin dziennie? Albo kwestia przodków, awanturniczych i ekspansywnych Wikingów, których krew płynie w żyłach współczesnych mieszkańców Skandynawii? Trudno powiedzieć. Oczywiste jest jednak, że bez wątpienia gdzieś głęboko musi tkwić tajemny sekret tak zręcznego pióra pisarzy pochodzących z tamtejszych rejonów, zwłaszcza jeśli chodzi o gatunek jakim jest kryminał.

Przed chwilą proste życie zostaje skomplikowane do maksimum.  Robi się naprawdę duszno. Dodatkowo Reymont rezygnuje z przezroczystości prozy, budując istny poetycki mur, który ma za zadanie nie tylko opowiedzieć historię bohatera, ale ją pokazać, stać się nią. Miejscami robi się onirycznie, czasami prawdziwie romantycznie, bywa klimatycznie niczym w Draculi. Nawet niezdecydowane wielokropki budują nastrój.

Na skraju ciszy" w zasadzie nie odbiega niczym od tego, do czego przyzwyczajeni są i czego oczekują miłośnicy skandynawskich kryminałów. Sprawa badana przez policję szybko okazuje się mieć drugie, a nawet trzecie dno... I jak zawsze przy okazji prowadzenia takiego śledztwa, uwaga czytelnika skupiona jest nie tylko na motywach osób popełniających zbrodnie, ale i na ich psychice, na wydarzeniach, które doprowadziły ich do takich a nie innych rozwiązań.

Streścić fabuły powieści Eriksona właściwie nie sposób. To, co przeczytaliście powyżej, to wskazanie przeze mnie na dwa ważne wątki pojawiające się w „Ogrodach Księżyca”. A przecież wspomnieć należałoby o Anomanderze Rake’u i jego latającym mieście zwanym Odpryskiem Księżyca. A co z konfliktem między Podpalaczami Mostów i czarodziejki Tattersail z naczelnym magiem Tayschrennem i przyboczną cesarzowej Lorn? A spiski Węgorza? A próba obudzenia Jaghuckiego tyrana? A przygody kapitana Parana? A Tron Cienia i bliźnięta Oppon? Pod względem mnogości wątków książka Eriksona to prawdziwy fenomen. Samą zresztą lekturę „Ogrodów Księżyca” można podsumować następująco: dzieje się. Dzieje się bez przerwy i chwili wytchnienia.