jednak pakuje się i jedzie. Wraca wszędzie tam, gdzie ludzie nieludzko mordują ludzi. Wszystko po to, by potem nadać krótką, dwu- trzyminutową relację na żywo. Po to, byśmy my, znieczuleni i obojętni na to co dzieje się za szklanym ekranem, siedząc wygodnie przed telewizorem i jedząc kolację CHOĆ RAZ  mogli poczuć dławiącą kulę w gardle. Jak w „Piosence o Bośni” Josifa Brodskiego…

Podoba mi się język autorki. Jest prosty, ale sugestywny. Nacechowany emocjonalnie i dopasowany do odczuć bohaterów. Przypadły mi do gustu także fragmenty utworów innych autorów, które Enerlich umiejętnie wplotła w fabułę. Nie zapomniała o także o przypisach i odnośnikach

A ja, moi drodzy, gwiżdżę na światopogląd i rozkochuję się w "Gronach gniewu" jako smutnej historii o tym, jak człowiek człowiekowi na ziemi potrafił zgotować piekło. O rodzinie, dla której warto i należy utrzymywać się za wszelką cenę na powierzchni. O woli do życia, nadziejach, prostych marzeniach i uporze, niezgodzie na to, by się poddać. O godności. I przede wszystkim o gniewie, który niczym biblijny potop, wreszcie nadejdzie i zmyje grzechy tego świata...

Stewart nie szczędzi nam wnikliwych opisów, po przeczytaniu których wszystko zaczyna swędzieć, a oczy uciekają w ciemne zakątki pokoju. Z książki dowiadujemy się, że samica czarnej wdowy zjada odwłok swojego partnera podczas procesu kopulacji, mucha śrubowa może złożyć kilkaset jaj w dziurkach ludzkiego nosa, pchła piaskowa wgryza się w paznokcie u stóp, a  świat walczy z karaluchami już od ponad trzystu pięćdziesięciu milionów lat! I to bezskutecznie! Uwierzcie mi – wcale nie chcecie wiedzieć, czym żywią się te pozornie bezbronne stworzenia podczas naszego snu.

Od czasu spopularyzowania portali randkowych, nastąpiła bowiem zmiana w definicji gwałtu, granicy między gwałtem a dobrowolnym stosunkiem. Wiele kobiet również w ogóle nie powiadamia policji o napaści  dokonanej przez kochanka z wirtualnego świata.