Pierwsza z nich składa się z refleksji, myśli wywołanych obserwacjami świata zewnętrznego. Mamy tutaj myśli związane z wizytami w różnych polskich miastach, jak i podróże po zagranicznych zabytkach. Nie są to oczywiście tylko i wyłącznie spostrzeżenia podróżnika, Kuczok wychodząc od napotkanej sytuacji pozwala sobie na snucie rozważań, np. na temat samotności:  

Sposób, w jaki Jodi Picoult nakreśliła postać głównego bohatera, jego przeżycia związane z obcowaniem z wilkami, są mistrzowskie. Tworząc jego postać, autorka korzystała ze wspomnień Shauna Ellisa, który zamieszkał z wilkami w celu ich lepszego poznania.

Na kartach swego poradnika Markman pokrótce opisuje mechanizm działania ludzkiej pamięci, obala mit wielozadaniowości i podzielnej uwagi oraz podkreśla ważność snu, koncentracji i rzetelnego powtarzania materiału. Daje on również praktyczne porady dotyczące przygotowania prezentacji i uczenia się związane z „rolą trzech” – ludzką umiejętnością ogarnięcia umysłem trzech głównych aspektów danej sprawy.  

Sądzę, że mimo obiecujących atutów tej historii, nie jest to jeszcze apogeum pisarskich możliwości autorki. Wróżę jej jednak świetlaną przyszłość w tej materii, bo niewątpliwie nosi w sobie potencjał twórczy na miarę kolejnej, być może dobrej powieści. Czekam z niecierpliwością na jej przejaw, nie mówiąc nic więcej, by przypadkiem nie zapeszyć przedwcześnie.

Muszę przyznać, że z taką konwencją książki jeszcze się nie spotkałam. Historie stworzone w "Atlasie chmur" w zadziwiający, momentami bardzo zabawny, refleksyjny sposób mówią o tym, jak  jesteśmy połączeni z przeszłością i teraźniejszością innych ludzi, o życiu, tożsamości każdego z nas i nadziei. Jak już wspomniałam, nie jest to lektura łatwa i lekka ale warto się z nią zmierzyć. I nie spieszyć się z jej czytaniem tak, aby nic z wartości w niej przekazanych, czytelnikowi nie umknęło.