A w każdej 12 prostych ilustracji, w zasadzie konturów rozmaitych przedmiotów, zwierząt i owoców. Dobranych zresztą na podstawie odwrotnej niż kolorystyczna zasada kontrastu. Przykładowo, na sąsiadujących ze sobą stronach mamy tutaj słonia i kangura, rower i latawiec czy łyżwy i sanki, a więc zjawiska mające jakiś wspólny mianownik. Dzięki temu maluch prócz rozpoznawania kształtów dodatkowo będzie uczył się grupowania ich w zbiory

"Kiedy byłam małą dziewczynką, zwykle nie zakładałam mojej Barbie majtek. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak prawdziwa dama. Gustowne plastikowe szpilki, dopasowana garsonka. Ale pod garsonką była całkiem naga. Jestem agentem firmy poręczycielskiej, inaczej mówiąc agentem do spraw windykacji poręczeń, mówiąc jeszcze inaczej: łowcą nagród. Doprowadzam zbiegów żywych lub martwych. No przynajmniej się staram. A być łowcą nagród to trochę tak jak być Barbie z gołym tyłkiem. Wszystko sprowadza się do tego, że masz swoją tajemnicę. Na pierwszy rzut oka sama brawura i odwaga, podczas gdy w rzeczywistości działasz bez gatek"

Może to zasługa specyficznego klimatu, który przez większą część roku skazuje mieszkańców Północy na trwanie w mroźnych i mrocznych warunkach, a może długości dnia, w kraju gdzie słońce za kołem podbiegunowym nigdy nie wschodzi przez część zimy, a w samym Sztokholmie w ostatnich miesiącach roku ogrzewa mieszkańców tylko przez 6 godzin dziennie? Albo kwestia przodków, awanturniczych i ekspansywnych Wikingów, których krew płynie w żyłach współczesnych mieszkańców Skandynawii? Trudno powiedzieć. Oczywiste jest jednak, że bez wątpienia gdzieś głęboko musi tkwić tajemny sekret tak zręcznego pióra pisarzy pochodzących z tamtejszych rejonów, zwłaszcza jeśli chodzi o gatunek jakim jest kryminał.

Przed chwilą proste życie zostaje skomplikowane do maksimum.  Robi się naprawdę duszno. Dodatkowo Reymont rezygnuje z przezroczystości prozy, budując istny poetycki mur, który ma za zadanie nie tylko opowiedzieć historię bohatera, ale ją pokazać, stać się nią. Miejscami robi się onirycznie, czasami prawdziwie romantycznie, bywa klimatycznie niczym w Draculi. Nawet niezdecydowane wielokropki budują nastrój.

Na skraju ciszy" w zasadzie nie odbiega niczym od tego, do czego przyzwyczajeni są i czego oczekują miłośnicy skandynawskich kryminałów. Sprawa badana przez policję szybko okazuje się mieć drugie, a nawet trzecie dno... I jak zawsze przy okazji prowadzenia takiego śledztwa, uwaga czytelnika skupiona jest nie tylko na motywach osób popełniających zbrodnie, ale i na ich psychice, na wydarzeniach, które doprowadziły ich do takich a nie innych rozwiązań.