„Wyrok”, jak i pozostałe dwa tomy, to jednak coś więcej niż tylko brutalna jatka. To znakomite studium postaci. W trzeciej części sagi czytelnik spotyka Attylę opętanego i zdesperowanego. Rządnego zemsty oraz krwi. Człowieka z szaleństwem w oczach, który do swojego celu dojdzie po trupach. I to po jak największej ich ilości.

Czy Mal ma rację? Co to właściwie za życie, które oferuje ci czyjeś bijące serce, po czym rozbija je na milion małych kawałków? Dlaczego wszystko, na co każą ci czekać, obraca się wniwecz? Jeśli tak właśnie wygląda życie, po co w ogóle wstawać z łóżka?

Pisarskie umiejętności Orbitowskiego miażdżą – na polskim poletku niewielu radzi sobie tak dobrze ze słowem, jak twórca z Krakowa.  Talentu pan Łukasz posiada tyle, że mógłby ze spokojem obdarzyć nim połowę autorów parających się fantastyką, a i tak jeszcze sporo by zostało. Choć w powieści zawartych jest wiele dłużyzn, "Widma" i tak czyta się błyskawicznie i bezboleśnie.

Dopóki wypadek nie pozwolił mu zobaczyć ogromu tego cierpienia, nie miał o nim pojęcia. Pisze także o wierze w przyszłość, która buduje się w ciszy. O chwilach, gdy jedynym tematem jego myśli stawała się fizyczna możliwość przeżycia. Zachowuje wiarę w tym poczuciu klęski. Rozziew między tym, co obecnie przeżywa, a szczęściem, jakiego się spodziewa, budzi w nim nadzieję.

Istotne też na koniec, żeby pozostawić potencjalnych czytelników i czytelniczki w stanie pewnego zaciekawienia: z tego możliwego hamaku wstałoby się łatwiej, rześko, z (mogę sobie wyobrazić) uśmiechem. Bo ta książka wskaże (bynajmniej nie w sposób nachalnie moralizatorski i wcale nie tak szybko czy naiwnie) życiowe fundamenty, wartości stabilne, ciepłe kąty w jakichkolwiek mieszkaniach.