Polscy czytelnicy nazwisko Lucy Dillon znają już przez jej bestsellerową powieść "Psy, Rachel i cała reszta". Teraz, również dzięki wydawnictwu Prószyński i S-ka, na rynek trafiła kolejna powieść Villon- "Spacer po szczęście".

Niewiele jest na polskim rynku wydawniczym książek, do których chciałoby się wciąż wracać i wracać nie – ze względu na interesującą fabułę, a przez wzgląd na samo słowo i jego idealny kształt. Poetyka, rytm i niesłychana harmonia jakie biją z Manekinów Karola Maliszewskiego dotykają czytelnika nagle, od samego początku. Czytając pierwsze słowa: Nie da się żyć zbyt intensywnie. Na każdym kroku jakiś gips zakleja usta i stawiają cię pod murem nieistotnej wymiany zdań. Pozostaje przyglądanie się własnej śmierci rozciągniętej w czasie, rozdrabnianie się. Prawdopodobnie gdzieś jest łatwiej. Pożegnania nie są bolesne, a rozstania mają charakter towarzyskiej gry. I nikt nie płacze w poduszkę, nie cierpi, zrywając się w nocy z poczuciem nadchodzącej zagłady.

"Spotkania są formą nakładania różnych światów. Mogą być bardzo różnorodne. Omijają nas, a czasem my je. Zapominamy o nich, a czasem zapadają w naszą pamięć jak kamyki w studnię. Są twórcze lub odtwórcze. Złośliwe. Miłe. Budujące. Rujnujące". Z takich właśnie spotkań narodził się zbiór opowiadań autorstwa Katarzyny Enerlich. 
Rozmowy z ludźmi, z którymi podczas podróży i spotkań zetknęła się felietonistka miesięcznika "Bluszcz", zainspirowały ją aby spisać ,ocalając jednocześnie od zapomnienia, prawdziwe ludzkie historie. 

Główną bohaterką powieści jest Rose McKenna, matka dwójki dzieci. Wraz z drugim mężem, Leo, stara się stworzyć dla swoich pociech szczęśliwy dom. Sielanka ta, jest niestety często burzona przez docinki innych dzieci skierowane przeciwko jej córce. Wszystko to za sprawą nevus flammeus, dużego, okrągłego, czerwonego znamienia na jej policzku, z którym przyszła na świat. Był on dla Melly czymś, co już od czasów przedszkolnych czyniło ją 
obiektem ataków małych prześladowców i zmuszało do stosowania rozmaitych wybiegów, mających na celu ukrycie znamienia. Jej największa dręczycielka w nowej szkole– Amanda Gigot– nie przepuszczała żadnej okazji, aby kolejny raz dokuczyć córce Rose. 

Był prozaikiem, publicystą, kompozytorem, krytykiem muzycznym, pedagogiem, a nawet posłem. Aktywnością mógłby obdzielić kilka osób naraz, lecz najwidoczniej wciąż odczuwał twórczy niedosyt. Stefan Kisielewski, bo o nim mowa, został więc także pisarzem kryminałów. Pierwsza powstała Zbrodnia w Dzielnicy Północnej, zawikłana do granic możliwości (a przez to szalenie wciągająca) historia zabójstwa chemika – profesora Galarda, mającego rzekomo dokonać odkrycia substancji zdolnej unicestwić Republikę w której rozgrywa się akcja, a w konsekwencji i całą ludzkość.