Za prawdziwe mistrzostwo świata i najmocniejszy punkt trylogii ryfterów uznaję rewelacyjnie napisane i poprowadzone postacie. Już na samym przykładzie ewolucji, jaką przechodzi Achilles Desjardins, można by było wszcząć tyle fascynujących dyskusji, że starczyłoby na kilka niezłych artykułów naukowych i społecznych. Tu moi drodzy nie ma jasnego podziału na dobrych i brzydkich, powieściowi bohaterowie ciągle zmuszani są do wyboru mniejszego zła, albowiem w ich świecie na nic więcej liczyć nie można.

Rok 1985, milicjanci z Komendy Wojewódzkiej w Poznaniu stają przed nową sprawą, ochrzczoną mianem "Łowcy głów". Nazwa śledztwa jest jak najbardziej adekwatna do stanu ciał odnalezionych na Wartą. A mowa o dwóch niepełnych zwłokach młodych kobiet.

Poznajemy Lady Violę, córkę hrabiego, który nie zabezpieczył bytu rodziny i pozostawił po swej śmierci żonę i córki bez środków do życia. Viola staje wobec konieczności dokonania tragicznego (niemalże w kategoriach antycznych) wyboru: albo zadba o honor oraz pozostanie wierna uczciwym zasadom, jakie wpajano jej od dzieciństwa i tym samym skaże siebie, swoją matkę, siostrę i siostrzenicę na ubóstwo, do którego nie przywykły. Albo podejmie ryzyko życia na krawędzi moralności, uczciwości i honoru i tym samym zachowa choćby namiastkę dawnego poziomu życia dla swych najbliższych.

Ukazując przeinaczenia idei, niedociągnięcia w realizacji planów czy (przede wszystkim) bezsensowność samych założeń, Tyrmand nie pozostawia na komunizmie suchej nitki. Jednocześnie jednak krytykuje zapatrzonych w niego wykształconych ludzi tzw. Zachodu, którym wydaje się, że w można ów system zrealizować inaczej lub reformować. Nic bardziej mylnego.

Powieście „Tortilla Flat” o wiele bliżej do tego nurtu w twórczości Johna Steinbecka, który reprezentuje chociażby „Ulica Nadbrzeżna” – opowieści nacechowanych sporą dawką humoru i zdecydowanie lżejszych w odbiorze niż „Na wschód od Edenu”. Amerykański noblista lubuje się w ukazywaniu zwyczajnych ludzi przeżywających swoje zwykłe-niezwykłe przygody, zachwalając jednocześnie i podziwiając, że ktoś, kto w zasadzie nie ma niczego, nadal może żyć pełnią życia.