Okładka przedstawiająca poczciwą twarz Martina Freemana, który wciela się w rolę Bilbo Bagginsa (który miłośnikom Sherlocka Holmesa może kojarzyć się z nową odsłoną prozy Conan Doyla, kręconą równocześnie z „Hobbitem”) oraz wielki złoty napis „Hobbici” starają się przekonać potencjalnego nabywcę, że kupuje rzecz ściśle związaną z nowym filmem, co nie jest do końca zgodne prawdą, bo informacji o starszym z Bagginsów znajdziemy tam jak na lekarstwo. Starych tolkienowskich wyjadaczy to nie zmyli, ale mnie doświadczeni czytelnicy mogą dać się nabrać. Zawód ten będzie jednak najprawdopodobniej krótkotrwały, gdyż wewnątrz znajduje się wiele interesujących faktów związanych ze współczesnym odczytaniem twórczości ojca fantasy, które powinny z łatwością zrekompensować ten mały chwyt marketingowy.

Lektura „Kałasznikow kebab” uczy szacunku do jedzenia, pokazuje, że coś tak prozaicznego dla nas, jak wspólne spożywanie posiłku, dla kogoś innego, może być jedyną okazją do odłożenia broni, do zdjęcia żołnierskiego hełmu lub odchylenia zasłaniającej usta burki. Badkhen mówi coś więcej – zasiadanie z drugą osobą do stołu, stołu – metaforycznego, którym mogą być chociażby otwarte dłonie pełne zakurzonych od pyłu rodzynek, to gotowość na wysłuchanie czyjejś historii. Często historii smutnej i makabrycznej, pełnej krwi i bólu, łusek nabojów i odłamków moździerza, strachu i śmierci.

Pierwsze wrażenie jest przyjemne. Eleganckie wydanie, gustowna okładka, patrząca czytelnikowi głęboko w oczy przenikliwa twarz frontmana Depeche Mode i hasło, które szumnie zapowiada: pierwsza i jedyna biografia Dave’a Gahana. Nabrałem się. Początek jest obiecujący.

Książka, spajająca w całość zapisany na kartach pamiętnika i pism dorobek życia, to z pewnością lektura niełatwa. Z dwóch powodów. Po pierwsze, nie trudno się domyślić, że ze względu na okoliczności w jakich przyszło mu pisać (realia wojenne, do tego nawał obowiązków i spraw koniecznych do rozwiązania za dnia, stąd Korczak najczęściej pisał nocą lub o świcie) zapiski są bardzo chaotyczne, momentami nielogiczne dla postronnego czytelnika. Urywki zdań, luźne zdania wrzucone w ciągłą narrację, niekiedy pojedyncze słowa mające być być może zalążkiem kolejnej, niedokończonej już myśli. Po drugie, ogrom nieszczęść, zmartwień i trosk jakie wyzierają z tych fragmentów przytłacza.

„Bractwo Bang Bang” to książka trudna. Nie sprawi, że poczujecie się komfortowo w zaciszu domowego ogniska. W mieście, w którym nie musicie się bać wyjścia na ulicę. W kraju, który nie zmusza was do uczestnictwa w nie waszej wojnie. Jest jak zbyt twardy materac, jak kamyk w bucie. Męczy. Uwiera… i bardzo dobrze.