Steinbeck, który w swoich książkach nie stronił od bardzo krytycznej oceny czasów, w jakich przyszło mu pisać, akurat w „Ulicy...” i „Cudownym Czwartku” postanowił pójść w zupełnie inną stronę i stworzyć powieści eksponujące prostą i ponadczasową wartość, jaką jest przyjaźń. To właśnie dzięki amerykańskiego nobliście przekonamy się także, jak olbrzymia siła tkwi w społeczności lokalnej, jak ważnym jest, by umieć czerpać z własnego życia przyjemność, nawet wtedy, gdy nie grozi nam piastowanie zaszczytnych funkcji lub szybkie wspinanie się po szczeblach kariery, wreszcie poznamy nie tak oczywistą dla wszystkich prawdę, iż nie warto odwracać się od innych ludzi, zwłaszcza, gdy ci gotowi są wyciągnąć ku tobie pomocną dłoń…

Wbrew temu, co można by pomyśleć po przeczytaniu tytułu, w książce nie ma mowy o jeździectwie jako takim. Derrida próbuje w niej natomiast dokonać analizy pojęcia kobiety z perspektywy Nietzschego i swojej własnej zarazem. Obaj łączą bowiem kobietę ze sceptycyzmem, dystansem, maskowaniem się i skrywaniem za zasłonami, udawaniem i grą. Kobieta jawi im się wręcz jako sam dystans, jako otchłań pochłaniająca i zniekształcająca świat dokoła, która nie posiada tożsamości, a jedynie pozoruje i odgrywa, stanowiąc tym samym metaforę życia.

Zastanawiało was kiedyś, jak Stanisław Wokulski dorobił się wielkiej fortuny? Bolesław Prus nie opisał szczegółów tego procesu i nigdy by chyba nie wpadł na to, by przedstawić drogę Wokulskiego do bogactwa w sposób podobny do tego, w jaki to zrobił Janusz Uberna. Autor wydanej przez Zysk i S-ka książki zatytułowanej „Dalej na wschód” prezentuje nam niewiarygodną kupiecką epopeję rozgrywającą się na terenach XIX-wiecznej Syberii.

W zamian za te potknięcia otrzymujemy ...utwory-perełki. Takie jak np. „Ewa” („a może/nie zerwać jabłka/a może dać obcym/rozkraść/piersi moje/a może/urodzić Chrystusa/by dni się stały/na nowo/aż do obrzydzenia”) czy reinterpretacja mitu o Ikarze pod tym samym tytułem („w pogodne noce/rozrzucasz ramiona/i lecisz/urągając niebu/sztywny i doskonały/w dół/aby mnie ocalić”). Szczególnie urzekły mnie zwłaszcza najkrótsze z zawartych w „Brzemiennej miłości” utworów, wszystkie bez tytułu, który (absolutnie się zgadzam) bardziej przeszkadzałby treści niż ją uzupełniały.

Piosenek w repertuarze U2 jest bez liku, dlatego próba rzetelnego przedstawienia genezy każdego z nich graniczyła z cudem. Mieli farta. Niall Stokes odrobił zadanie domowe i dokopał się do wielu ciekawych faktów, które do tej pory mogły umknąć uwadze zagorzałych fanów.