Wśród was zapewne wielu jest takich, którzy starają się unikać wszelkiego typu książek, w których pojawiają się wampiry. Bez obaw, w „Percepcji” wątek ten został potraktowany raczej po macoszemu: autor nie rozpisuje się na ten temat, nie przedstawiając zbyt dokładnie podziemnego świata krwiopijców, ich historii, obyczajów itd. Właściwie jedynym powodem – tak mi się przynajmniej wydaje – dla którego Żamboch głównym bohaterem uczynił właśnie wampira, to by jeszcze bardziej podkręcić sceny walki (wszak wampir może o wiele więcej, niż zwykły śmiertelnik).

Ostatnie dwa tygodnie spędziłam trzymając kurczowo za rękę Siergieja Nabokowa, homoseksualnego brata wspaniałego Władimira. Odbyłam jedną z najbardziej niezapomnianych podróży literackich w ramach odkrycia tego wszystkiego, o co warto się starać. W poszukiwaniu życia, miłości, żalu, rozpaczy i radości.

Autor dokumentuje wszystko – opuszczone kurorty, posępne, socrealistyczne hotele, pustynne cmentarze. Tworzy mozaikę wypełnioną klęską i cierpieniem. Zbiera pocztówki – fotografie, których nie chcielibyście zobaczyć w swoich skrzynkach pocztowych. Popękana ziemia, jałowa i sucha, pozostawiona samej sobie na powolne umieranie. Płaski pejzaż niczym narysowany jedną linią – przeraża swą obcością, ale też ciekawi. Autor podąża wyschniętymi korytami rzeki Amu – darii do samego serca Karakałpakstanu – autonomicznej, uzbeckiej republiki, którą nazywa „Jądrem Ciemności”.

Akcja jest wartka, bohaterowie charyzmatyczni, a przestępstwa, na jakie się decydują, brutalne i realistyczne. Wszystko to w scenerii żywcem wyjętej z prażącego Słońcem Meksyku.

Książeczka ta zawiera 19 historyjek, których różni mali bohaterowie pchani ciekawością na temat otaczającej ich rzeczywistości stawiają zasadnicze pytania swoim bliskim. Dlaczego banany są krzywe? Dlaczego dzięcioła nie boli głowa od stukania w drzewo? Dlaczego niektóre ryby mogą utonąć? Gdzie jest wiatr, kiedy nie wieje?