Chodzi tam, gdzie inni się nie zapuszczają, zagląda tam, gdzie nie powinien i próbuje rzeczy które z góry są skazane na porażkę. W konsekwencji często miewa kłopoty, z których jednak zawsze wychodzi cało. Pomaga mu w tym nieodłączny kompan – Leon, który choć sam cichy i niepozorny, nie raz i nie dwa ratuje przyjaciela z opresji. Całe szczęście, że Prosiak ma też kochającą rodzinę – mamę która „śmieje się najgłośniej na świecie”, młodszego braciszka który „jest różowy, głośny i śmierdzący – i nie rozumie, że kiedy jest ciemno, to się śpi”, starszą siostrę Zośkę która „nosi wielkie koła w uszach i wielkie obcasy, a kiedy chodzi, to cała stuka i pobrzękuje” i wreszcie babcię, która „zawsze u nich siedzi i wypija im herbatę”. Gdzie jest tata? – „Na razie nikt nie wie, ale mama mówi: - Lepiej żeby w najbliższym czasie się tu nie pokazywał”.

Charlotte Chandler kreując wizerunek słynnej aktorki sięga do wielu źródeł. Powołuje się na relację współpracowników Dietrich, jej własne wspomnienia i rozmowy przeprowadzone z nią osobiście, już pod koniec jej wieloletniej kariery. Bogato rozpisuje artystyczny dorobek gwiazdy (w książce znajdziemy wyczerpujące, aczkolwiek momentami nużące i zbędne opisy fabuł w których przyszło grać Marlenie), szczegóły z jej życia osobistego (minusem jest pewnego rodzaju chaotyczność która przytrafia się autorce w tych momentach) oraz jej własne przemyślenia na wszelkie, nie tylko zawodowe tematy.

Autor stara się być postępowy i nie trzymać się za wszelką cenę tradycji. Woli dostosować prawo do obecnej sytuacji społecznej i znakomicie rozumie też obawy prawodawców, którzy podkreślają, że decyzja o wpisaniu takiego prawa do konstytucji będzie miała duże znaczenie w przyszłości naszego kraju. Co ciekawe, w Europie międzywojennej żadne państwo nie wprowadziło takiego zapisu do konstytucji i Boy-Żeleński kładzie nacisk na fakt, jak innowacyjna byłaby Polska w porównaniu z innymi krajami.

Kreacja w kuchni jest jak komponowanie muzyki, malowanie portretu czy pisanie powieści. Wymaga ponadprzeciętnego talentu albo... morderczego treningu, niezwykłej dyscypliny i niewyczerpanych pokładów cierpliwości. Bo mistrzostwa w kuchni można się nauczyć. Gdzie? W kulinarnej akademii Le Cordon Bleu w Paryżu

Do rąk dostajemy typową fantastykę postapokaliptyczną, której akcja dzieje się w przyszłości oddzielonej od nas jakąś katastrofą ekologiczną. Sądząc po wskazówkach ukrytych w całym tekście, chodzi o globalne ocieplenie, gdyż dzisiejsze miasta znalazły się częściowo pod wodą (tylko najwyższe piętra amerykańskich drapaczy chmur są suche, a regularnie zaprojektowana sieć ulic zmieniła się w siatkę kanałów), klimat ocieplił się i na terenie części Stanów Zjednoczonych rozpościera się tropikalna puszcza zamieszkana przez groźne drapieżniki w rodzaju wielkich aligatorów, bagiennych panter czy wilkojotów