Charlotte Chandler kreując wizerunek słynnej aktorki sięga do wielu źródeł. Powołuje się na relację współpracowników Dietrich, jej własne wspomnienia i rozmowy przeprowadzone z nią osobiście, już pod koniec jej wieloletniej kariery. Bogato rozpisuje artystyczny dorobek gwiazdy (w książce znajdziemy wyczerpujące, aczkolwiek momentami nużące i zbędne opisy fabuł w których przyszło grać Marlenie), szczegóły z jej życia osobistego (minusem jest pewnego rodzaju chaotyczność która przytrafia się autorce w tych momentach) oraz jej własne przemyślenia na wszelkie, nie tylko zawodowe tematy.

Autor stara się być postępowy i nie trzymać się za wszelką cenę tradycji. Woli dostosować prawo do obecnej sytuacji społecznej i znakomicie rozumie też obawy prawodawców, którzy podkreślają, że decyzja o wpisaniu takiego prawa do konstytucji będzie miała duże znaczenie w przyszłości naszego kraju. Co ciekawe, w Europie międzywojennej żadne państwo nie wprowadziło takiego zapisu do konstytucji i Boy-Żeleński kładzie nacisk na fakt, jak innowacyjna byłaby Polska w porównaniu z innymi krajami.

Kreacja w kuchni jest jak komponowanie muzyki, malowanie portretu czy pisanie powieści. Wymaga ponadprzeciętnego talentu albo... morderczego treningu, niezwykłej dyscypliny i niewyczerpanych pokładów cierpliwości. Bo mistrzostwa w kuchni można się nauczyć. Gdzie? W kulinarnej akademii Le Cordon Bleu w Paryżu

Do rąk dostajemy typową fantastykę postapokaliptyczną, której akcja dzieje się w przyszłości oddzielonej od nas jakąś katastrofą ekologiczną. Sądząc po wskazówkach ukrytych w całym tekście, chodzi o globalne ocieplenie, gdyż dzisiejsze miasta znalazły się częściowo pod wodą (tylko najwyższe piętra amerykańskich drapaczy chmur są suche, a regularnie zaprojektowana sieć ulic zmieniła się w siatkę kanałów), klimat ocieplił się i na terenie części Stanów Zjednoczonych rozpościera się tropikalna puszcza zamieszkana przez groźne drapieżniki w rodzaju wielkich aligatorów, bagiennych panter czy wilkojotów

Książeczka pokazuje, że ludzie są tylko ludźmi i zarówno dorośli jak i dzieci mają swoje za uszami. Mateuszek bezwstydnie obnaża przywary dorosłych, ale zdaje się nie zauważać, że on też nie jest aniołem. Za każdym razem uważa wręcz, że kłopoty, które ma to nie jego wina. Nie różni się w tym od przytłaczającej większości ludzi stąpających po powierzchni naszej planety, nieprawdaż?