Pewna część osób może być lekko zawiedziona, gdyż bycie szpiegiem nie miało wiele wspólnego z akcjami znanymi z filmów o Bondzie czy Bournie. Książka opowiada powstawaniu, rozwoju i działalności sieci podwójnych agentów, o codziennej ciężkiej pracy ludzi działających na dwa fronty, którzy muszą podtrzymywać swoją (często fikcyjną) siatkę wywiadowczą oraz o współpracy tychże szpiegów z ich oficerami prowadzącymi.

Podstawą fantastyczności świata przedstawionego jest kwestia cieni. W Serivie nikt nie odważy się wejść w czyjś cień, a powiedzenie „nadepnąć komuś na cień” mogłoby oznaczać coś o wiele gorszego od nadepnięcia na odcisk. Łącząc swoje cienie, mianowicie, łączą swe dusze ich właściciele – wspomnienia, nawyki, cechy charakteru oraz umiejętności wędrują od jednego cienia do drugiego, wzbogacając, lub zubożając, nieszczęśników, którzy wpadli na siebie w świetle palącego serivskiego słońca. Tylko mieszkańcy odległych krain pozwalają sobie na dobrowolne łączenie cieni w celach poznawczych, ale w cywilizowanej Vastylii każdy ma prawo do prywatności...

Choć, muszę przyznać, nie od pierwszych stron dałam się porwać Kingowi...jednak gdy dotarłam do TEGO momentu, oderwać się od czytania już nie mogłam. Nie było to żadne decydujące czy konkretne miejsce w całej historii, mam na myśli bardziej samo uczucie, które pojawia się w trakcie czytania od którego to czytana książka staje się ważniejsza niż codzienne obowiązki, staje się wręcz obsesją.

Bardzo ciężko mi ocenić Szwy, ponieważ elementy, które na początku mnie drażniły i przeszkadzały na końcu okazały się potrzebne i wyjaśnione. Mam tu przede wszystkim na myśli fakt, że autor w tej książce opisuje proces jej tworzenia. Co samo w sobie jest dość ciekawe, ale odwraca uwagę czytelnika od sprawy dla Szwów najważniejszej.

Mówi się, że potrzeba jest matką wynalazków, a przyznać trzeba, że codzienne trudności, z którymi się borykano, były nad wyraz złożone i uciążliwe. Historia londyńskiej kanalizacji to konieczność przywołania smrodu sprzed jej pojawienia się, a wspomnienie zachwytu nad światłem żarówki, wymusza pogrążenie się w mroku nieśmiało rozrzedzanym przez świecę. Zabawne i plastyczne opisy przywołują przeszłość wprost namacalnie, poruszając wyobraźnię, drażniąc nozdrza i rozbudzając zdrową oraz pożądaną ciekawość