Główną bohaterką „Ambasadorii” jest Avice Benner Cho, zawodowo zajmująca się nawigacją statków płynących po tzw. „wiecznym nurcie”. Alice – wychowana na planecie znajdującej się na krańcu znanego nam świata – wraca w rodzinne strony wraz ze swoim świeżo poślubionym małżonkiem, naukowcem zajmującym się badaniem języków, którego wielkim marzeniem było poznanie rdzennych mieszkańców Ambasadorii – tajemniczej rasy Ariekenów, istot  niezdolnych do kłamstwa. Z Ariekenami, zwanymi też po prostu Gospodarzami, porozumieć się są w stanie wyłącznie sztucznie wyhodowani i wyselekcjonowani w tym celu Ambasadorzy.

Bartholomew i Hettie to dwójka dzieci-mieszańców, których nazywa się dziwnymi. Ich rodzice pochodzą z dwóch różnych światów - matka jest człowiekiem, lecz ich ojciec to przedstawiciel obcego gatunku. Gatunku feyrów, czyli stworzeń z innej krainy, które dawniej, za pomocą tajemniczo otwartej bramy, nawiedziły i spustoszyły obszar XIII-wiecznej Anglii. Po wielu latach walk udaje się zawrzeć pokój, lecz jest on tylko pozorny. Jeden z feyrów, wysoko postawiony urzędnik, postanawia zaburzyć ten długo budowany ład. Zacznie się prawdziwa walka o przetrwanie, a dzieci-odmieńcy, w tym Bartholomew i Hettie, odegrają w tej opowieści dużą rolę.

Dochodzenie prowadzone przez głównego bohatera przeplatane jest opisami kolejnych zamachów terrorystycznych, które jednak nijak łączą się z tym, co do tej pory przeczytaliśmy. Autor wprowadza chaos zarówno narracyjny jak i językowy. Książce brak spójności. Jest nierówna i niekonsekwentna. Raz stylizowana na poważny kryminał psychologiczny bądź w stylu noir, by za moment zaskoczyć czytelnika pseudo poetyckimi wynurzeniami Joego i bohaterów drugoplanowych

Jej bezkompromisowa świadomość upływającego czasu, który dziś zresztą serwuje się kolejnym pokoleniom jako święte prochy rewolucji, nie pozwala biernie przyglądać się kolorowym kadrom kontestacji, wsłuchiwać w psychodeliczną muzykę, dyskutować o grupowym seksie, ruchach pacyfistycznych, bezwiednie konsumować hippisowskiej papki.

To książka o fizyce, ale również o samych fizykach – ludziach, którzy buszują w nieprzeniknionym gąszczu równań, wzorów i wykresów, próbując wyjaśnić podstawy istnienia naszego Wszechświata. Sam Peter Higgs uznał, że „to prawdziwa przyjemność przeczytać książkę o najnowszych postępach w naszym rozumieniu struktury materii”. Był prawdopodobnie połechtany faktem, że jeden z rozdziałów książki został poświęcony jemu samemu i bozonowi, dla którego właśnie zbudowano tak gigantyczną konstrukcję jak Wielki Zderzacz Hadronów. Zapomniał tylko o jednym. On sam zna się na tej tematyce w stopniu ponadprzeciętnym, a zwykły zjadacz chleba na widok dziesiątek egzotycznych nazwisk fizyków z całego świata pracujących nad mechaniką kwantową może dostać oczopląsu i palpitacji serca...