Książka kończy się opisem wydarzeń z 2010 roku, kiedy ludzie związani z opozycją próbowali zademonstrować sprzeciw wobec fałszowaniu wyników wyborów prezydenckich. Autor przygląda się protestom z bliska, a o otaczającym go tłumie pisze „my”, nigdy „oni”. Czuć, że jest emocjonalnie zaangażowany w to, co się dzieje, że sprawa jest bliska jego sercu.

Simon Baron-Cohen to wybitny specjalista z zakresu psychopatologii, w szczególności badań nad autyzmem. Wbrew pozorom, które dostarcza tytuł, autor nie rozważa aspektów religijności, nie przywołuje też metafizycznych motywów odwiecznej walki dobra ze złem czy innych nadprzyrodzonych sił. Jest wręcz przeciwnie!

To, co zwraca uwagę najbardziej, to klimat, jaki wprowadza odpowiednia, dostosowana muzyka i imitacja dźwięków przyrody, towarzysząca konkretnym scenom. Zamykając oczy, można przenieść się do chłodnych krain zamieszkanych przez Wikingów i poczuć surowość klimatu oraz przyrody. Jest to znaczący element, który stanowi nie tylko tło, ale i wywołuje emocje oraz wprowadza napięcie w najbardziej kluczowych momentach.

Autobiograficzny charakter książki uraduje fanów Osieckiej, a także tych, którzy odczuwają nostalgię na myśl o czasach, w których pisała swoje piosenki i wiersze. Ze zdjęć uśmiechają się piękni dwudziestoletni i szpetni czterdziestoletni: Marek Hłasko, Stan Borys, Magda Umer, Andrzej Wajda, Daniel Olbrychski i Stanisław Tym. Doborowe towarzystwo.

W drugim tomie akcja nabiera tempa. Wydarzenia następują jedno po drugim i w końcu rozwikłują się tajemnice,
które spowijały losy bohaterów. Dżin dowiaduje się, jak trafił do miedzianej lampy, a golem poznaje swojego stwórcę. W konsekwencji obydwoje przekonują się, że wiedza o przeszłości bywa bolesna, ale to dzięki niej można poznać własną tożsamość