Wszystko zaczęło się w Malmö, nocą 27 lutego 2008 roku, gdy trzydziestodziewięcioletni Karl Ove  Knausgård rozpoczął analizę swojego życia.
Pisze o walce, jaką toczy równocześnie na dwóch frontach- z przeszłością, z czasem dorastania, formowania marzeń i planów na resztę życia jak i z codziennością- z byciem pisarzem, ojcem i mężem. A wszystkie te przemyślenia są stałym nawiązaniem do jego ojca, do tego, jak ich wspólne relacje wpływały na życiowe decyzje, myśli, jednym słowem- na całe życie.

Autorka robi wszystko, żeby jej książki nie zamknięto w szufladce z lekkostrawną „literaturą kobiecą” – jej wieś ma być realistyczna, miastowi infantylni, a horyzont, za sprawą wielokulturowego Podlasia, szeroki. To jednak zdecydowanie za mało, aby uznać „Szeptuchę” za udaną kontrę wobec trendu idealizującego życie z dala od wyziewów betonowej dżungli. Bo metoda jest w zasadzie ta sama – trzeba wziąć skrawek prowincji, odmalować lokalny koloryt i wyreżyserować romans między człowiekiem wsi i miasta. Voilà!  

Niejeden z Was spyta - po kiego grzyba jeździć na mołdawskie peryferie? Czyż nie jest to kraj, którego mieszkańcy według światowych statystyk są najnieszczęśliwsi? Co więcej sami Mołdawianie powtarzają jak mantrę zdanie - Tu nic nie ma. Z pewnością jest to kraj absurdów. Wielkością nie przewyższa województwa mazowieckiego, a posiada dwa regiony autonomiczne, w tym spieszące do niepodległości Naddniestrze. Mieszkańcy, jako że zarabiają średnio 100 euro miesięcznie, szukają okazji, by czmychnąć za granicę i już nie wrócić.

"Mroczny anioł" jest częścią drugą sagi o rodzinie Casteel, kolejnej co do popularności wśród literackich rodzin w dorobku Andrews. I ta powieść stworzona została na kanwie rodzinnych tajemnic, kazirodztwa i bogactwa.
Główna bohaterka, siedemnastoletnia Heaven Leigh, jest typową damską bohaterką, romantyczną idealistką, piękną i ponętną, z dużą dawką autodestrukcji

Zasypywanie utworów nazwami marek i przedmiotami, które mają się niby kojarzyć z konsumpcjonizmem to jeden z ulubionych zabiegów Drotkiewicz. O ile przy debiucie można to było jeszcze zaakceptować, tak przy czwartej książce takie definiowanie postaci zaczyna męczyć. Czy bohaterowie naprawdę muszą pić wodę Vittel, jeść lody Häagen-Dazs, nosić Ray-Bany i torebki Longchamp?