Z więzienia ucieka Jacko Vance, osoba, która nigdy nie powinna znaleźć się na wolności. Vance jest zabójcą siedemnastu nastolatek... Lata spędzone za kratkami nie ograniczyły jednak jego kontaktów oraz nie przeszkodziły w misternym planowaniu zemsty. W jaki sposób ją zrealizuje?

Czy „Poczet…” jest czymś więcej niż tylko wyliczanką kolejnych, bez wątpienia uroczych, dam? Chyba nie, i z żalem muszę przyznać, że owe studium to „historia w pigułce”, mechaniczne streszczenie, tekst przywodzący na myśl szkolną ławę. Jest to lektura zabawna, wciągająca i pozbawiona nadęcia, ale ten sam język, który czyni ją lekkostrawną, trywializuje jej ogólny wydźwięk. Tekst wydaje się przeładowany kolokwializmami, a potoczne zwroty i oceny po prostu ocierają się o banał

Język również nie jest mocną stroną tej książki. Czasami balansuje pomiędzy nadmierną poprawnością a potocznością, co świadczy o niekonsekwencji. Zdania oparte są głównie na opisach dnia codziennego narratorki, które niespecjalnie wciągają. Mimo zaledwie 90 stron, książkę czyta się miejscami z trudem

Społeczeństwo przegląda się w niej jak w krzywym zwierciadle, a autor żongluje umiłowanym przez nie patosem, tyle że przefiltrowanym przez czarny humor. Powieść jest błyskotliwa, momentami gorzka, lecz ciągle figlarna, nieskażona chęcią stawiania jakiejś wydumanej diagnozy.

Książka obfita w ciekawostki. Interesujące jest m.in. to, że Iron Maiden produkuje własne piwo. Dlaczego? Podobno Bruce spróbował już wszystkich gatunków. Mało kto wie, że Dickinson jest również licencjonowanym pilotem konwojów humanitarnych i lata z pomocą w najbardziej niebezpieczne miejsca na świecie.