„Robimisie” Agaty Królak są bowiem cudowne i urocze i takie, że gdyby się miało dzieci, chciałoby się z nimi te misie wciąż oglądać

Jak spędzić swój żywot, by nie żałować z niego ani jednego dnia? Czy zwykły, prosty człowiek może doświadczyć porównywalnego szczęścia z wielkimi tego świata? Jak wypełnić rozsadzające od wewnątrz poczucie pustki i czy podziw innych naprawdę jest tym, o co warto zabiegać?

To książka o przestrzeni, której nie da się wyjaśnić słowami. Potrzeba doświadczenia, posmakowania słonego mięsa renifera czy gruzińskiego chaczapuri. A to i tak mało! Bo to poznawanie przestrzeni tylko fragmentaryczne, tylko muskanie jej powierzchni. Bohaterowie wywiadów znają ją trochę lepiej, ale nie udzielają Brysaczowi jednoznacznych odpowiedzi. “Wschód jest gdzieś tam” - odpowiadają ogólnikowo, bo dla każdego z nich zaczyna się w zupełnie innym miejscu.

Jedni nie znosili jego latania, drudzy uważali, że dzięki temu był raczej wyjątkowy, inni chcieli zrobić z niego cyrkową atrakcję pokazując kolejnego dziwoląga przed rządnym sensacji motłochem. Niektórzy ludzie mu pomogli, kiedy tak bezwiednie dryfował między chmurami, podążając w nieznane, jeszcze ktoś opowiedział mu swoją historię, która przypominała mu własną, komuś pomógł, tęsknił za domem, miał przyjaciół, wysyłał pocztówki do rodziców. Był normalnym chłopcem.

Całość zwieńczona jest wywiadem sprzed 20 lat, który został zamieszczony w pierwszym wydaniu przewodnika po Świecie Dysku. Tyle lat minęło, a on wciąż taki sam... Interesujące jest spojrzenie na postać pisarza po tylu latach, mała sentymentalna podróż do dawnych czasów. Z nowości za to mamy ogólne reguły gry Okalecz Pana Cebulę, która pojawiała się w wielu tomach cyklu oraz esej o trudnościach w tłumaczeniu dzieł Pratchetta.