Powieść jest napisana bardzo sprawnie, lekko, bez zbędnych dłużyzn, dzięki czemu czyta się ją tak samo szybko jak poprzednią książkę autorki. Tym razem jednak dostajemy zupełnie inną historię. Nie jest to tylko dramat obyczajowy, ale i kryminał.

Opowieść, choć przepełniona przemyśleniami najróżniejszej natury, nie traci tempa. Wciągnięci w zwariowany życiorys Aleksa Woodsa, zostajemy zmuszeni do spojrzenia na świat także jego oczami. A spojrzenie to nietypowe – jak i sam bohater. Nietypowe, a jednocześnie niezmiernie prawdziwe. Kiedy, na przykład, Aleks ocenia zachowania uczniów ze szkoły średniej, trudno odmówić mu racji. Choć nikt nie wykorzysta owych przemyśleń w oficjalnym przemówieniu.

Marcel Proust znajdzie wiernych czytelników wśród poszukiwaczy wyjątkowych doświadczeń, tych, którzy lubią lekturę powolną, przepełnioną refleksjami. Wkraczamy – jak chciał autor W poszukiwaniu… – do katedry, aby przyglądać się przemyślanej, olbrzymiej konstrukcji, niekończącej się analizie własnego ja, jakiej dokonuje Marcel (bohater).  

Czytamy więc o ubóstwianych, choć zdradzanych żonach, tworzących domowy azyl dla mafiosów, bądź chcących wpływać na gangsterskie decyzje mężów. Czytamy o kobietach, dla których granice nie istniały, wychodziły bowiem z założenia, że to czego gangsterzy od nich oczekiwali, było wkalkulowane w ich los. 

W zamrożonym basenie odnaleziono zwłoki doktora Leonarda Novaka, żywej legendy Oak Ridge, jednego z
najważniejszych naukowców pracujących przy Projekcie Manhattan. To właśnie jego praca naukowa przyczyniła się w znacznym stopniu do powstania bomby atomowej. Nad zagadką śmierci doktora pracuje Bill Brockton, antropolog sądowy i jego współpracowniczka, Miranda. Podczas autopsji ciała Novaka, w jego jelitach odnajdują kapsułkę z promieniotwórczym Irydem 192...