Dzięki temu, iż akcja rozciąga się w długim okresie czasu, możemy obserwować jakie są kolejne kroki ludzi bezwzględnie dążących do celu.
Genesis sukcesywnie wchłaniający wszystko, co spotykał na swojej drodze, zaspokajający potrzeby ludzi poczynając od jedzenia po długowieczne życie, zastępujący Boga.

Dorothee Schmitz-Koster nie skupia jednak swej uwagi na samej instytucji Lebensbornu, lecz na losach dzieci tam urodzonych. Opisuje dwadzieścia różnych historii, które wydają się toczyć w zupełnie innych kierunkach, stanowiąc tym samym dowód na to, iż nie istnieje typowe dziecko Lebensbornu. Łącznie w rękach organizacji znajdowało się 18 tysięcy wychowanków. Spośród tak licznej grupy autorka książki poznała zaledwie sto trzydzieścioro kobiet i mężczyzn, niewielu więcej postanowiło się ujawnić.

Pamięć to jeden z ulubionych tematów Sebalda, który pojawia się również w drugiej części, składającej się z esejów. Posługując się dziełami innych, wybitnych pisarzy niemieckich, Sebald analizuje świadomość historyczną społeczeństwa, „(…) z którego wyłonił się reżim zdolny tworzyć obozy, gdzie, o czym mowa dalej, wyzyskiwacze mogli w niebywałym dotychczas stopniu zaprowadzić swoje panowanie”[2].

Poruszana w książce tematyka sięga od zjawisk nadprzyrodzonych po fizykę kwantową. Rzadko zdarza się autor, który próbuje pomieścić w ramach swej fabuły tyle różnych narracji. Mitchell miał ułatwione zadanie ze względu na formę swojej książki – poszczególne opowiadania pozwalały mu zanurzyć się w innym rodzaju wrażliwości, raz poopowiadać o duchach natury konwersujących z ludźmi, a kiedy indziej zastanawiać się nad sensem Wszechświata z punktu widzenia cząstek elementarnych.

Blask (nie mylić z blichtrem) powieści Southerna i Hoffenberga wprost olśniewa, może się owszem nie podobać, nie może jednak nie uwieść. Co niektórych odstraszy groteską głębokich pchnięć narracji, zwiedzie konsekwencją nabrzmiałej fabuły, odepchnie abstrakcją napastliwych zwrotów akcji. Trudno mi jakkolwiek chwalić tę powieść, ciężko ją zareklamować inaczej niż stwierdzeniem, iż tegoroczne wydanie „Candy” pod skrzydłami łódzkiej Officyny było strzałem w dziesiątkę.