„Ciemno, prawie noc” to pomieszanie kryminału i powieści gotyckiej z inteligentnym, czarnym humorem i pastiszem. W tle wydarzeń obserwujemy karykaturę polskiego społeczeństwa, które dzieli się na „wrogów” i „przyjaciół” Kościoła, proroków „prawdziwych” i „fałszywych” a także na „dobrych” i „złych” patriotów. Jest więc i strasznie i śmiesznie zarazem, a każda kolejna strona wciąga i przykuwa na dobre. Z czystym sumieniem polecam zarówno wiernym fanom prozy Bator, jak i tym, którzy jeszcze o niej nie słyszeli. Pora nadrobić te zaległości, bo wygląda na to, że każda kolejna powieść będzie lepsza od poprzednich i po prostu szkoda byłoby to stracić

Do naszych czasów przetrwała garść informacji o przybliżonym czasie powstania płótna, jego postrzeganiu i zleceniodawcy. Niewiele natomiast wiadomo o kobiecie, która pozowała barokowemu mistrzowi barwy. Barbara Mujica zdecydowała się rozwikłać zagadkę i rzucić nowe światło na tę część historii. Narratorką uczyniła więc samą Wenus, której prawdziwą tożsamość zręcznie ukryła. Zdawana relacja pozwala snuć domysły co do jej personaliów, ale tajemnica muzy zostaje wyjawiona dopiero na ostatnich kartach powieści

Twardoch porusza temat człowieka i jego nieprzystawalności do świata. Rodzimy się i umieramy, będąc w ciągłej niewoli, a nie wiemy nawet do końca, kim jesteśmy. Bohater „Wiecznego Grunwaldu” próbuje dowiedzieć się kim jest i uwolnić się z krępujących go pęt. Los kpi sobie jednak z Paszka, rzucając jego wcielenia raz na stronę niemiecką, raz na polską, w różnych czasach i wątkach historycznych, które należą lub nie należą do znanej nam historii.

Wraz z autorką odkrywamy, krok po kroku, historię rodziny Zajewiczów. Zaczyna się ona od wspomnień Janki, która przedstawia swoich przodków - pierwszych mieszkańców Stokowa, małej wsi nad Narwią. Dowiadujemy się o postawionym tam Białym Domku, a także o jego smutnym losie przesądzonym przez bezlitosne czasy wojny. Rodzina Zajewiczów jednak nigdy nie opuściła miejsca, w którym wcześniej zapuściła korzenie. Wybudowano nowy dom, który przetrwał trudne czasy, aby już zawsze stanowić idealne miejsce rodzinnych spotkań i wszystkich ważniejszych okoliczności.

Na tle melancholijnych wrzosowisk nakreślone są trzy odrębne indywidualności, które mogłyby być baśniowymi postaciami. Trzy osierocone w dzieciństwie przez matkę i wychowywane przez ojca pastora siostry, które poszukując miłości, akceptacji i własnej ścieżki w życiu na zawsze zmieniły oblicze literatury. Kobiety, o których tak naprawdę niewiele wiadomo, a których spuścizna literacka dała podwaliny emancypacji i umieściła w szeregu najznakomitszych pisarzy.