Zawiedzeni będą wszyscy ci, którzy od teorii naukowych oczekują łatwych odpowiedzi. Z zadowoleniem pokiwają głową ci, którzy rozumieją skomplikowaną naturę istoty ludzkiej. Brak łatwej odpowiedzi nie oznacza oczywiście braku odpowiedzi w ogóle. Odpowiedzią jest jednak cała książka, więc trudno zacytować ją w krótkiej recenzji.

Książka napisana jest raczej lekko, sprawnie, bez zbędnych dłużyzn, a każdy rozdział zawiera krótki rys i sedno problemów lub sytuacji, jakie miały miejsce w Danbury. Niektóre wątki zostały potraktowane z powagą, ale nie brakuje także ciekawych lub wręcz zabawnych incydentów, które opisane są z niemałym poczuciem humoru lub ironią. Ponadto, w takim "smutnym miejscu", jak czasem pisze autorka, nie jest trudno o wzruszające momenty, ubarwiające życie rytuały czy gesty dobroci i bezinteresownej pomocy

Warto prześledzić uważnie rozmaite sformułowania myśli Nietzschego, uwikłane w przenikające się konteksty. Widać wtedy wyraźnie jego żywy namysł, to drążenie w głąb problemu w celu dotarcia do najgłębszego podłoża myśli. Nietzsche wciąż rozwijał i uszczegóławiał wątki z lat poprzednich, a nieustająca refleksja filozoficzna przenosiła krytykę na nowe płaszczyzny, wzbogacając jego przemyślenia.

Niepokojąca jest również duża ilość łacińskich wtrętów, powstałych pewnie po romansie Sapkowskiego z husytami i ich średniowiecznymi przygodami. O ile w powieści rozgrywającej się w wiekach średnich użycie łaciny było uzasadnione, to pojawienie się terminów z prawa rzymskiego lub łacińskich nazw zajazdów skutecznie burzy nastrój, który był wszakże mocną stroną wiedźmińskiej sagi. W tej kwestii Sapkowski kontynuuje swoje postmodernistyczne eksperymenty z dwóch ostatnich części cyklu o wiedźminie, w których pojawiają się motywy arturiańskie

Ci z was, którzy czytali „Koralinę” i czerpali z tego przyjemność, właściwie mogą darować sobie dalsze przeglądanie tej recenzji i już teraz udać się do księgarni - „Ocean na końcu drogi” to dokładnie te same klimaty. Gaiman po raz kolejny stworzył baśń, której prostota i jednoczesne poważne podejście do opowiadanej historii, czynią z dzieła Brytyjczyka pozycję godną polecenia zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Ci pierwsi z lękiem będą śledzić ucieczkę młodego bohatera przed demonicznym stworem, zwanym Ursulą Monckton, starszych czytelników zaś porwie melancholijny klimat powieści, powrót do czasów młodości, gdy potwory spod łóżka zdawały się największym z możliwych problemów, jakich może doświadczyć człowiek.