Jej dziennik jest swoistą autokreacją, wysublimowanie napisaną powieścią, w której pomijane są niewygodne dla autorki fakty. Zakłamanie, tuszowanie rzeczywistości i kreowanie własnego ja zarzucali pisarce od zawsze najwięksi krytycy jej twórczości. Jeśli jednak przywołać wypowiedź rumuńskiej pisarki Aglaji Veteranyi, która powiedziała kiedyś, że wszystkie książki są autobiograficzne, ponieważ powstają z myśli, a już samo myślenie jest autobiograficzne, to wszelkie zarzuty wydają się być bezpodstawne.

Kilian i Jacobo przeżywają na wyspie swoje najlepsze lata – poznają nie tylko daleki świat, ale i smak życia: zakazaną namiętność, głęboką nienawiść, prawdziwą miłość i silne przyjaźnie. Ich charaktery zawsze były różne, ale czas spędzony na Fernando Poo jeszcze bardziej oddala braci od siebie. Bohaterowie reprezentują różne postawy względem rdzennych mieszkańców wyspy, ale obie okażą się brzemienne w swych skutkach.

Na kilka lat przed oficjalnym uruchomieniem sieci WWW, Orson Scott Card wymyślił system globalnej komunikacji, który do złudzenia przypomina Internet i pokazał do czego taka sieć może zostać wykorzystana – wizjonerstwo forów dyskusyjnych pozwalających na wygłaszanie swoich opinii przed użytkownikami pochodzącymi z całego świata wymaga uznania. Ogólnie rzecz biorąc, książka Carda powstała w czasach, kiedy rodziły się najciekawsze i najoryginalniejsze pomysły fantastycznonaukowe w historii tego gatunku literackiego

Sformułowania typu: babskie czytadło mimo dobrych chęci pasuje tutaj najbardziej. Jednak babskie czytadło, w którym widać ciekawy pomysł i przede wszystkim dobrze prowadzona narrację, która sprawia, że książkę dosłownie się pochłania.

Zabawne dialogi i akcja, która nabiera powolutku własnego tempa. Wszystko dzieje się niespiesznie, a bohaterów otacza aura niezwykłości. Uwielbiam fragmenty, w których siostry zabierają się do pieczenia. Łamana czekolada jest dźwiękiem tak rozkosznym, że wydaje nam się, że stoimy w tej cukierni i czekamy na swoją kolej