Narracja celowo prowadzona jest w sposób chaotyczny, preparator bardzo często wpada w długie, oderwane od głównego wątku dygresje, sama opowieść zresztą pozbawiona jest mocnych, dynamicznych fragmentów. Ciężko jednak winić autora o to, co od początku było w pełni świadomym zabiegiem. Tego, co Klimko-Dobrzaniecki miał do przekazania inaczej przedstawić po prostu się nie dało.

Dimple, podobnie jak inny bohaterowie „Narkopolis”: Rashid, Rumi, Lee, Newton Xavier, ucieka w narkotyczną podróż. I właśnie te dziwne stany umysłu, psychodeliczne miraże wypełniające sny, stają się treścią ich życia i główną materią powieści

Te doskonałe wprowadzenie do fabuły najlepiej odzwierciedla pielęgnowany od debiutu styl pisarza. Przyznam, że jako czechofil i fan literatury naszych południowych sąsiadów już po  „Śmiesznych miłościach” nie mogłem uwierzyć, że mam do czynienia z Czechem. Kundera sprawiał wrażenie kukułczego jaja, dlatego stopniowe sfrancurzenie autora odbieram jako powrót do właściwej ojczyzny pisarza, gdzie na pęczki rosną silący się za wszelką cenę na oryginalność artyści

Nawet obecność Sary, będacej przecież niemalże jej przedłużeniem i osobą konieczną do przezycia, niewiele Emmie pomaga. Po raz kolejny cios spada nieoczekiwanie ze strony jej matki. Ile jeszcze prób czeka dziewczynę? Czy Evan zdoła jej wybaczyć i ponownie uratować? A może zrobi to ktoś inny?

Niewątpliwą zaletą tej niezwykłej książki jest również i to, że prezentowane tu listy nigdy nie pozostają pozostawione same sobie. Wydawca i autor zadbali o to, by obok publikowanych treści, prócz kontekstu i nazwisk nadawców i odbiorców, znalazły się również zdjęcia samych listów. Widok drobnego, ozdobnego pisma Karola Darwina albo podpisu Ludwika van Beethovena - bezcenny!